Behang wordt niet meer zo veel gebruikt als vroeger, en de bouwnormen zijn verbeterd, de mode is veranderd, en verf is populairder geworden voor muren.

De Chinezen zouden behangpapier hebben uitgevonden, door rijstpapier te gebruiken op muren zo ver terug als tijdens de Qin dynastie, en het behang zelf zou zijn uitgevonden door een hofambtenaar genaamd Tsai Lun in 105 v. Chr. en was een mengsel van moerbeibast, bamboe vezels, linnen en hennep.

Behang vond zijn weg naar Europa in de 15e eeuw met prints of ontwerpen gemaakt met houtblokken en met de hand ingekleurd. Ze waren populair als goedkoop alternatief voor wandtapijten, en verhulde scheuren en verbeterde isolatie op vrijwel dezelfde manier. Vaak leken de ontwerpen op dure materialen zoals leer, brokaat of hout, waarbij in het begin van de jaren 1600 vlokbehang zijn intrede deed. Papier werd aanvankelijk met koperen spijkers op de muren geplakt, een systeem dat tot ver tot in de 18e eeuw. In de late jaren 1700 werden randen geïntroduceerd diende visuele verhoudingen van een kamer te veranderen, en het werd populair om muren te verdelen met behulp van dado (van vloer- tot stoelhoogte), en friezen (een horizontale band aan het plafond).

In 1675 werd een Fransman en graveur genaamd Jean-Michel Papillon de uitvinder van de eerste herhalende ontwerpen die aan beide zijden overeenkwamen. Het herhaalde niet alleen, maar was ook ononderbroken van één blad naar het volgende, en hij wordt gecrediteerd als zijnde de uitvinder van behangpapier zoals het vandaag bekend is. De introductie van genaaid behang in enorme, 12-yard rollen betekende dat fabrikanten van eenvoudige herhaalde ontwerpen naar grote panorama's konden gaan, vaak mythologische of historische gebeurtenissen uitbeeldend zoals de verwoesting van Pompeii, of scènes van verre landen. Ze werden beschouwd als educatieve hulpmiddelen voor de onwetende massa, en in rijke en in welgestelde huizen weerspiegelden panoramische behangsels de geschoolde status van hun eigenaars.

Nu komt het sinistere beetje

Zweeds scheikundige Carl Wilhelm Scheele vond in 1775 het eerste arseengroene pigment uit. De helderheid en stabiliteit van Scheele's groen - samen met verschillende variaties zoals smaragdgroen en Weens groen, maakten hen onmiddellijk tot een succes. Chemici en verffabrikanten introduceerden arseen ook in andere kleuren, zoals kanariegeel, om levendige nieuwe tinten te creëren. In 1889, ontwierp een ontwerper genaamd Walter Crane een behangpapier genaamd The Peacock Garden, dat op arsenicum gebaseerd Scheele's groen bevatte, en onderzoek naar Crane's werk en arseenhoudende pigmenten onthulde een aantal interessante inzichten. In 1875 maakte Crane behangontwerpen voor Jeffrey & Co., een van de leidende behangpapierdrukkers in Engeland. De bedrijf, samen met andere bedrijven, gebruikten arseenhoudende kleuren voor hun producten in het begin tot het midden van de 19e eeuw. Maar tegen de tijd dat The Peacock Garden in 1889 het daglicht zag, was het grote publiek op de hoogte van de gevaren van arsenicum en zocht naar veiliger alternatieven.

Helaas, waren de muren niet de enige plek waar arsenicum op de loer lag in Victoriaanse huizen. In 19de-eeuws Engeland vond men kleine doses arsenicum veilig en gebruikte het voor zeer uiteenlopende producten, van gezichtspoeder tot rattengif. Het werd toegevoegd aan voedsel, textiel, medicijnen, en andere gewone goederen, dus het gebruik in behang werd niet als ongewoon werd beschouwd. Interessant is dat Edinburgh's Mary King Close, nu een ondergrondse toeristische attractie, begraven onder de beroemde Royal Mile, werd afgesloten van de wereld in 1630. Nadat de pest door Edinburgh was getrokken, raakten Mary King's Close en andere straten in de omgeving in verval en veranderden in vervallen, overbevolkte plaatsen, maar het heeft nog steeds kamers met arsenicum op die je tot op de dag van vandaag niet mag bezoeken.


Ondanks zijn levendige en in het oog springende aard, ontdekten artsen uiteindelijk dat arseen behang dodelijk kon zijn. De inkt bladderde vaak van het papier af en werd ingeademd door door mensen in de buurt, terwijl door vocht, schuren of hitte giftige dampen vrijkwamen. Steeds meer meldingen van mysterieuze ziektes en sterfgevallen van kleine kinderen of zelfs hele families kregen aandacht in het midden van de 19de eeuw, maar het was pas in de late jaren 1860 dat dokters deze kwalen in verband brachten met de de aanwezigheid van lichtgevend groen papier op de muren.

Het publiek werd zich bewust van de gevaren van Scheele's groene verf, vooral voor kinderen, en dat deed mensen zoeken naar veiliger behang opties - maar gelukkig is de ondergang van behang vandaag niet zo tragisch!

Author

Marilyn writes regularly for The Portugal News, and has lived in the Algarve for some years. A dog-lover, she has lived in Ireland, UK, Bermuda and the Isle of Man. 

Marilyn Sheridan