Als president Joe Biden eindelijk besluit om iets te doen, gaat het snel. Slechts drie dagen na de aankondiging van het Witte Huis was de General Frank etc. al op zee en over slechts vijftien dagen (met een gemiddelde snelheid van 16 knopen) zal het de kust van Gaza bereiken.

Dan is het slechts een kwestie van tijd tot de drijvende pier op zijn plaats ligt, want de Amerikaanse marine is erg goed in dit soort dingen. Het Pentagon zegt maximaal zestig dagen, dus met een beetje geluk kunnen de overlevende kinderen van Noord-Gaza halverwege mei smullen van heerlijke Amerikaanse hamburgers.

Dit is natuurlijk een veel betere oplossing voor het probleem van de hongerende Palestijnen dan de huidige Amerikaanse praktijk om maaltijdpakketten naar hen te droppen. Een totaal van 112.896 maaltijden in de afgelopen week verdeeld over enkele miljoenen Palestijnen gaat niet erg ver, en als de parachutes niet opengaan hebben de zware pallets de neiging om onoplettende Palestijnen te pletten.

Toen functionarissen van het Witte Huis dit briljante plan aankondigden om te bouwen wat waarschijnlijk de Pier van de Hoop zal worden genoemd, was er slechts één mogelijk probleem. Ze waren er heel duidelijk over dat er onder geen beding Amerikaanse "boots on the ground" zouden komen. Dus hoe zullen de Amerikaanse Seabees (marine Construction Battalions) die pier met de kust verbinden?

Speculeer niet verder; er is een oplossing voorhanden. Ze zullen geen Seabees uit zwevende helikopters laten bungelen om de laatste paar meter van de rijweg aan te leggen. Ze gaan ook niet een soort omgekeerde ophaalbrug bouwen die ze vanaf de pier naar het strand kunnen laten zakken. Dat zou belachelijk zijn.

Beloftes moeten worden nagekomen, maar het Witte Huis zei alleen dat er geen Amerikaanse "boots" op de grond zouden zijn. De Seabees zullen de klus zelf klaren, maar dat zullen ze doen op blote voeten of op kousenvoeten. Of op balletschoentjes, als dat hun voorkeur heeft.

Vergeef me het sarcasme, maar deze wrede klucht heeft helemaal niets te maken met het redden van Palestijnse kinderen van de hongerdood onder de Israëlische belegering. Het gaat om het redden van een gezicht in Washington, waar een golf van sympathie onder potentiële pro-Biden kiezers voor hongerige, hulpeloze Palestijnse burgers breekt op de rotsen van Joe Biden's levenslange liefde voor Israël.

Er zijn geen pieren, schepen of vliegtuigen nodig om voedsel in de Gazastrook te krijgen. Er zijn veel wegen beschikbaar, de meeste op dit moment een beetje vol met puin, maar de Israëli's hebben veel bulldozers. Als ze wilden dat de Palestijnen voedsel hadden, dan zouden de Palestijnen voedsel hebben.

Sterker nog, als Joe Biden echt zou willen dat de Palestijnen te eten hadden, dan zou hij de Israëli's bevelen dat ze het moesten krijgen, anders zou hij de Amerikaanse steun verliezen in de vorm van wapens, geld en het regelmatig lenen van het Amerikaanse veto in de VN-Veiligheidsraad. Maar hij kan het niet opbrengen om dat te doen, wat Israël ook doet.

Eind januari, voordat het Internationaal Gerechtshof ermee instemde om Israël van genocide te beschuldigen, brachten gemiddeld 147 vrachtwagens per dag voedsel naar de Gazastrook. Dat is slechts een derde van de hoeveelheid in vredestijd, maar het was genoeg om tweeënhalf miljoen mensen te voeden op het absolute overlevingsniveau.

Er is verder niets veranderd, maar sinds de uitspraak van het Hof zijn de voedselleveranties aan Gaza ingestort: tussen 9 en 21 februari zijn er slechts 57 vrachtwagens aangekomen. Waarom gaf de Israëlische premier Binyamin Netanyahu opdracht tot deze vermindering? Het zou gewoon woede kunnen zijn over de uitspraak van het Hof - of het zou een strategie kunnen zijn om de Palestijnen uit de Gazastrook te verdrijven door middel van een kunstmatige hongersnood.

Dat is duidelijk wat de Egyptenaren denken, want ze ontruimen een gebied van 16 vierkante kilometer net over de grens met Gaza en bouwen er een muur omheen, vermoedelijk om een stroom uitgehongerde vluchtelingen uit de Strook in te dammen. (Caïro beweert dat het een 'logistiek knooppunt' is, maar dat is klinkklare onzin).

Toch negeert president Biden dit allemaal en gaat hij mee in de fictie dat er een of ander ongedefinieerd probleem is dat een hongersnood veroorzaakt in Gaza die moet worden opgelost door deze uitgebreide poppenkast over het leveren van voedsel over zee. Verschillende NAVO/Europese Unie landen lanceren hun eigen al even onzinnige plan om voedsel naar Gaza te verschepen over zee.

Het zijn ofwel dwazen of poltroons - terwijl zowel het Hamasleiderschap als de regering van Netanyahu zeker in beide categorieën tegelijk thuishoren. Ze zijn allebei vastbesloten om de oorlog voort te zetten totdat de andere partij toegeeft, en geen van beiden heeft enige hoop om dat doel te bereiken.

Author

Gwynne Dyer is an independent journalist whose articles are published in 45 countries.

Gwynne Dyer