Nooit' is een lange tijd, dus toen het Intergovernmental Panel for Climate Change (IPCC) dat doel in 2018 stelde, zei het eigenlijk dat het haalbaar moest blijven tot ten minste 2050. Het is je misschien opgevallen dat het nog maar 2024 is, en we zijn er al. Er is iets misgegaan en er is een stormloop om het te verdoezelen.

Dit neemt twee vormen aan. De ene was om te zeggen dat het gewoon een tijdelijk effect is dat verband houdt met de recente El Niño, een cyclische oceaangebeurtenis die de gemiddelde temperatuur op aarde af en toe een beetje verhoogt gedurende negen tot twaalf maanden, en dan weer afneemt.

Het probleem met die verklaring was dat de 'anomalie', zoals klimaatwetenschappers de onverwachte opwarming noemden, twee keer zo groot was als welke El Niño gebeurtenis dan ook. Het begon ook maanden voordat deze El Niño op gang kwam - en het verdween niet toen de El Niño in april uitdoofde. De 'anomalie' is er nog steeds.

Tot zover de poging om de 'anomalie' weg te verklaren, maar er is nog een andere. Wat als een heel jaar boven +1,5°C niet telt als 'overschrijding van de limiet'? Volgens de telregels van het IPCC niet. Die regels zeggen dat de grens pas wordt bereikt als de gemiddelde temperatuur wereldwijd de afgelopen twintig jaar +1,5°C is geweest - in de praktijk dus over ongeveer tien jaar.

Het berekenen van langetermijngemiddelden voor de mondiale temperatuur had zin toen het klimaat in principe stabiel was en van jaar tot jaar een beetje heen en weer schommelde, maar die tijd is al lang voorbij.

De trend in de gemiddelde temperatuur op aarde is al tientallen jaren onophoudelijk stijgend. Om aan te dringen op het mengen van koelere temperaturen van twintig jaar geleden om met een getal te komen dat de realiteit van het heden onderschat, zou op zijn best zelfbedrog zijn.

Wat zou het in het ergste geval zijn? Ik zou de woorden 'opzettelijke misleiding' niet gebruiken, maar er gebeurt iets ingewikkelds en grotendeels onzichtbaars aan het eind van elk Assessment Report, het wetenschappelijke document waarop de nu jaarlijkse conferenties van het IPCC zijn gebaseerd.

De gegevens en conclusies in de honderden pagina's van de rapporten zijn geldig en onbevooroordeeld, maar de 'samenvatting' (het enige deel dat de meeste journalisten ooit zullen lezen) is een politiek document dat is overeengekomen tussen de wetenschappers en de regeringen die de hele IPCC-onderneming betalen.

De wetenschappers worden al gehinderd door hun eigen professionele onwil om hun persoonlijke en voorzichtige conclusies in het openbaar te bespreken. Helaas is dat een handicap in hun langdurige armworsteling over de samenvatting met regeringen die zich grote zorgen maken over klimaatverandering, maar altijd grote uitgaven op dit moment willen vermijden.

Ik baseer me op privé-informatie van enkele wetenschappers die bij het proces betrokken zijn geweest, maar de regeringen winnen meestal. (Dit kan de groeiende kloof verklaren tussen wat het IPCC zegt en wat we met onze eigen ogen kunnen zien: monsterbranden, ongekende hittegolven, dodelijke aardverschuivingen en al de rest.

Dus wat veroorzaakt al deze hitte en verwoesting? Niemand weet zeker waarom de gemiddelde oppervlaktetemperatuur van de aarde in slechts één jaar meer dan twee tienden van een graad C is gestegen. De belangrijkste verdachten zijn echter terugkoppelingen die zijn veroorzaakt door onze eigen uitstootgerelateerde opwarming en die ook bijdragen aan de opwarming.

Er zijn drie belangrijke kandidaten. Smeltend ijs en sneeuw leggen open water en donkere rotsen bloot die meer zonlicht absorberen. Het opruimen van de uitstoot van 60.000 gigantische koopvaardijschepen heeft de 'scheepspaden' die vroeger veel inkomend zonlicht weerkaatsten, doen verdwijnen. De enorme bosbranden die Amerika verwoesten zijn misschien wel een veel grotere terugkoppeling dan we dachten.

Wat kunnen we hieraan doen? Het standaardantwoord is 'verminder je uitstoot van broeikasgassen' en we moeten op dat gebied zo snel mogelijk actie ondernemen, maar het is misleidend om te blijven doen alsof dit alles is wat we kunnen en moeten doen. Na dertig jaar proberen, groeit onze uitstoot nog steeds bijna elk jaar (hoewel we binnenkort misschien een beetje vooruitgang beginnen te boeken).

We moeten de hitte laag houden terwijl het emissiewerk doorgaat, of de groeiende chaos, schade en geweld zullen verdere vooruitgang op welk front dan ook onmogelijk maken. De verschillende manieren om dat te doen worden 'geoengineering' of klimaatengineering genoemd, en lange tijd was dat taboe. Dat heeft nooit zin gehad en nu vervaagt dat vooroordeel snel.

Geoengineering is een heel groot onderwerp, maar als je geïnteresseerd bent heb ik er onlangs een boek over geschreven.

Author

Gwynne Dyer is an independent journalist whose articles are published in 45 countries.

Gwynne Dyer