Halverwege de wandeling begon hij zich plotseling vreemd te gedragen, kon nauwelijks lopen, sleepte met zijn billen over de vloer, had darmproblemen en zijn ogen waren glazig. Toen werd hij misselijk, spuugde wat rauw vlees uit en zakte toen op de grond in elkaar. Ik weet niet waar hij het rauwe vlees had gegeten, maar ik ging ervan uit dat hij vergiftigd was, dus nam ik het besluit om hem in de schaduw te laten liggen met zijn waterbak en de auto zo snel mogelijk naar hem terug te brengen, die 4 km verderop stond.

De rit terug duurde langer omdat de paden erg gevaarlijk waren en ik omgevallen bomen uit de weg moest ruimen. Toen ik eindelijk terugkwam, was hij er niet, alleen zijn waterbak. Ik riep zijn naam en keek overal, maar het mocht niet baten. Uiteindelijk ging ik terug naar huis om mijn man te halen. We gingen naar buiten in de hete middagzon, gewapend met veel water en zochten overal, maar tevergeefs. De volgende ochtend gingen we weer, maar hij was verdwenen. We moesten ons erbij neerleggen dat hij waarschijnlijk een rustig, schaduwrijk plekje had gevonden om te gaan liggen en te sterven.

We waren er allebei kapot van. We hadden hem nog maar een jaar, hij was pas 4 jaar oud en in de bloei van zijn leven. Hij kwam van Portimão Canil en was in het begin erg bang en angstig, maar hij veranderde in een geweldige vriend en kameraad.

Hij blafte niet zoals alle lokale honden, alleen naar de postbode, en was vriendelijk tegen alle andere honden. We hadden allebei het gevoel dat we een andere hond moesten redden, maar het zou tijd kosten om de juiste te kiezen en een nieuwe band op te bouwen. Een week nadat we hem hadden verloren, kwam onze familie op vakantie en dat was een goede afleiding, maar we rouwden nog steeds. We begrijpen hoe mensen rouwen als ze hun geliefde huisdier verliezen, maar wij hadden hem zo plotseling verloren, in de bloei van zijn leven en we konden het niet afsluiten.

Toen, 17 dagen nadat we hem verloren hadden, ging de telefoon. Een vrouw vertelde dat ze de afgelopen dagen twee keer per dag een hond hadden gevoerd en eindelijk ons telefoonnummer hadden kunnen achterhalen van het hondenplaatje aan zijn halsband. Hij wilde niet dat ze dichtbij kwamen, dus namen ze een foto en zoomden in. Hun huis was ongeveer 15 km van de plek waar we hem verloren, in een ander afgelegen gebied onder Monchique.

Je kunt je onze blijdschap voorstellen toen we bij hun huis aankwamen en hij er nog steeds was. Hij was lichtgewond maar vond de kracht om naar ons toe te rennen voor de grootste knuffels ooit. Hij herstelt goed, eet en slaapt veel en krijgt veel knuffels.

Hoe heeft hij het voor elkaar gekregen om zo goed te herstellen, was het gewoon een bijensteek? Waar was hij de 2 weken hiervoor? Waarom ging hij naar zo'n afgelegen gebied waar hij nog nooit eerder was geweest?

We zijn zo blij dat we onze jongen weer in ons leven hebben. We kunnen de familie niet genoeg bedanken voor de hulp om ons allemaal te herenigen.

Er zijn veel prachtige honden in de Portimão Canil op zoek naar een thuis voor altijd. Het zijn dan wel geen stambomen, maar het zijn sterke, veerkrachtige honden en als je ze de tijd geeft, zullen ze voor altijd van je houden. Ga alsjeblieft niet shoppen, adopteer gewoon.

Ga voor meer informatie naar www.friendscanilportimao.com

Tekst door Linda Morris