"Uit recentere gegevens, die nog niet openbaar zijn [...], blijkt dat er in de metropool Lissabon ongeveer 3.400 mensen zonder huis wonen en ongeveer 1.500 op straat slapen", zei Henrique Joaquim tijdens een bijeenkomst over huisvesting in de metropool Lissabon (AML) "Uitdagingen die oplossingen behoeven", die plaatsvond in Cascais, district Lissabon.

Daklozen leven in feite op straat of op vergelijkbare plaatsen, terwijl burgers zonder huis "al [institutionele ondersteuning] accommodatie hebben, maar ze hebben niet de middelen om ervoor te kunnen betalen", legde de verantwoordelijke uit, waarbij hij opmerkte dat er alleen al in de stad Lissabon "ongeveer 900 mensen in huurkamers wonen".

Met betrekking tot de huidige uitdagingen verdedigde de uitvoerend manager van de Nationale Strategie voor de Integratie van Daklozen (ENIPSSA) de behoefte aan: "Huizen om te voorkomen dat mensen op straat komen, huizen om mensen van de straat te halen en huizen om ervoor te zorgen dat de mensen die we van de straat halen niet terugkeren op straat".

Henrique Joaquim benadrukte de inspanningen die de AML-gemeenten hebben geleverd om dit fenomeen te bestrijden en zei dat, "ondanks het feit dat er weinig middelen zijn", er resultaten zijn, met de verwijdering van mensen van de straat en met preventie om te voorkomen dat ze terugkeren in deze situatie.

De verantwoordelijke persoon benadrukte het "Housing First"-model van de gemeenteraad van Lissabon en de reactie van de gemeente Almada door gebruik te maken van een leegstaand gebouw om daklozen te huisvesten, evenals een proefproject in Barreiro met een waarschuwingssysteem om het stadhuis in te lichten over situaties die het risico lopen om uitgezet te worden, wat er "meer dan honderd" waren in twee maanden.

De ambtenaar benadrukte dat de AML "ongeveer 60 tot 70% van de daklozen in Portugal" concentreert.

"Het bestaat in het grootstedelijk gebied Porto, het bestaat in de Algarve, maar het significante percentage daklozen in Portugal bevindt zich in de gemeenten van het grootstedelijk gebied Lissabon", legde hij uit.

Henrique Joaquim gaf als voorbeeld een project in de Algarve, waarbij acht gemeenten die worden gecoördineerd door een particuliere instelling voor maatschappelijke solidariteit(IPSS) een opvangruimte voor daklozen delen en beheren, in een openbaar gebouw dat leeg stond, maar met "een zeer hoog inkomen".

Voor de uitvoerend manager van ENIPSSA moet, wanneer openbare gebouwen voor deze doeleinden bestemd zijn, het principe van belastbaarheid van toepassing zijn en niet een huurovereenkomst voor een normale markt, "want wanneer particuliere entiteiten zonder winstoogmerk het gebouw gebruiken, zijn ze er niet om winst te maken, ze staan op het punt te doen wat de staat niet doet, namelijk sociale antwoorden ontwikkelen en in dit geval mensen opvangen".

"Een regionale aanpak is niet genoeg. Het is ook noodzakelijk om interinstitutioneel te zijn", benadrukte hij, waarbij hij ervoor waarschuwde dat de AML, waar het fenomeen van daklozen het grootst is, de regio is die het minst fondsen van het Europees Sociaal Fonds kan ontvangen en vroeg om hierover opnieuw te onderhandelen in het nieuwe meerjarige financiële kader.