Goedkopere energie! Wat is er niet leuk aan deze dagen van stijgende kosten en toch al verlammende prijzen? Het probleem is dat de streefdatum voor Ed's lagere energiekosten zo ver naar achteren is geschoven dat het praktisch betekenisloos is. Ja "morgen!" - hebben we die allemaal al eerder gehoord?

De "kosten van levensonderhoud crisis" die volgde op de COVID pandemie eiste menig politieke scalp op. De regeringen die zo ongelukkig waren om aan het roer te staan van hun respectievelijke landen toen de post-COVID/Oekraïne energiecrisis zich ontvouwde, moesten gewoon de muziek onder ogen zien. Uiteindelijk sloeg de toorn van het electoraat toe, en hard ook. Rishi Sunak - uit. Biden en zijn plaatsvervanger Kamala Harris - allebei weg.

Hetzelfde gebeurde als we een kijkje nemen op het Europese vasteland. Olaf Scholz voelt nauwelijks nog de warmte van de stervende as van zijn leiderschap. Zelfs Emmanuel Macron klampt zich vast aan zijn ambt aan het dunste draadje; hij is wel in functie maar heeft in feite geen enkele betekenisvolle macht.

De vreemde ondergang van Rishi Sunak werd veroorzaakt door Keir Starmer. Maar nu de Labourpartij daadwerkelijk in functie is, worstelen ze met precies dezelfde problemen als de vorige partij. Hoewel het waar is dat de pieken in de grondstofprijzen, die een hoogtepunt bereikten in combinatie met de energieprijsschok als gevolg van het afschuwelijke conflict in Oekraïne, nu zijn afgenomen, blijven kiezers de druk voelen.

Economische correspondenten verschijnen vaak op onze tv-schermen met hun overvloed aan grafieken en taartdiagrammen, die pieken en dalen laten zien waarvan ze hopen dat ze zullen aantonen hoe sterk de inflatiecijfers inderdaad zijn gedaald. Maar ik zou ze de gemiddelde gepensioneerde wel eens willen zien vertellen dat de inflatie nu verleden tijd is, vooral nu ze de winter tegemoet gaan zonder dat ze kunnen profiteren van hun brandstofpremie. Dat is of £200 of £300 per jaar weg, afhankelijk van hun leeftijd.

Ed Milliband's belofte van lagere energierekeningen in de verre toekomst is een slimme politieke zet geweest. Laten we eerlijk zijn, het is onwaarschijnlijk dat deze belofte alleen al door de uitvoering van Labour's groene agenda zal worden ingelost. De streefdatum ligt zo ver in de toekomst dat hij bijna volledig onhoudbaar is. Een week is een lange tijd in de politiek, waardoor 2030 lichtjaren ver weg lijkt. Geen enkele regering kan realistisch verantwoordelijk worden gehouden voor beloften die na de termijn van een enkel parlement zijn gedaan. Ik weet dat, jij weet dat en Ed Milliband weet dat ook.

Wat het meest irritant is, is hoe politieke figuren ons voor de gek proberen te houden. Ze denken duidelijk dat iedereen die zich buiten de politieke bubbel van Westminster bevindt compleet dom is.

We weten allemaal maar al te goed dat de energiemarkt volatiel is. De prijzen van vandaag zijn niet noodzakelijkerwijs wat we volgend jaar rond deze tijd zullen betalen. Natuurlijk kunnen de prijzen alle kanten op gaan, maar er is een ongelukkige tendens dat het algemene traject omhoog gaat. Dus eerlijk gezegd zijn de cijfers waarmee Miliband werkt al chronisch verouderd.

En het is niet alsof er geen agenda is. De bewering van lagere groene energieprijzen werd oorspronkelijk gedaan in oktober 2023 door een denktank voor groene energie die werd gefinancierd door verschillende liefdadigheidsinstellingen op het gebied van klimaatverandering. De bewering is sindsdien herhaaldelijk gedaan door de heer Miliband, onder andere op de recente Cop29-bijeenkomst in Azerbeidzjan. Terwijl een dergelijke bewering zo'n 12 maanden geleden misschien geloofwaardig was, toen de energieprijzen nog op historische hoogten stonden, is dat nu niet meer het geval. Het energieprijsplafond is sindsdien aanzienlijk gedaald, waardoor het prijsvoordeel dat hernieuwbare energiebronnen kortstondig genoten ten opzichte van koolwaterstoffen is afgenomen.

Ik suggereer geen moment dat er geen geleidelijke overgang naar hernieuwbare energie nodig is; niet alleen vanwege de milieuschade door schadelijke emissies, maar ook omdat fossiele brandstoffen duidelijk eindige bronnen zijn.

Mijn belangrijkste punt hier is dat de feiten en cijfers die door de huidige Labour-leiding worden rondgebazuind, niet echt laten zien dat ze helemaal eerlijk zijn over de enorme investeringen die nodig zullen zijn om het elektriciteitsnet koolstofvrij te maken. Zowel Sir Keir als Ed Milliband lijken te suggereren dat zo'n gigantische overgang op een bijna kostenloze manier kan worden bereikt? Het idee dat alle extra investeringen die nodig zijn om het elektriciteitsnet koolstofvrij te maken op de een of andere manier uit de lucht komen vallen zonder dat het de eindgebruikers, die het toch al moeilijk hebben, geld kost, is eerlijk gezegd voor de vogels?

Maar dat gingen ze ons nooit vertellen, toch? Net zo min als ze iemand zouden waarschuwen voor hun dreigende belastingbommen. Dit belastingverhogingsbeleid was "een woekerpolitiek" in plaats van dat het in hun eigenlijke manifest werd vermeld!

Natuurlijk is het waar dat er hoe dan ook investeringen nodig zouden zijn geweest om onze bestaande energie-infrastructuur te onderhouden. Lopend onderhoud is verdisconteerd in wat we allemaal moeten betalen. Maar wat nu wordt voorgesteld is een enorme, baanbrekende stap voorwaarts.

Naast een nieuwe, grotendeels hernieuwbare opwekkingscapaciteit, zal ook een groot deel van het oude systeem onderhouden moeten worden. Het oude systeem zal moeten worden gehandhaafd om het probleem van de intermitterende levering van zonne- en windenergie op te lossen. Er zullen altijd dagen zijn dat het niet waait of dat er een tekort aan zon is. Hoewel back-upsystemen een groot deel van de tijd niet nodig zullen zijn, zullen ze toch een integraal onderdeel van het elektriciteitsnet blijven, simpelweg vanwege de ingewikkelde manier waarop het werkt. Dit betekent dat er twee systemen onderhoud nodig hebben in plaats van slechts één systeem.

Het is een hele opgave om een toezegging voor netto nul te doen op een manier die de regering in staat stelt om de belofte van lagere elektriciteitsrekeningen na te komen. Helaas zal het waarschijnlijk zo goed als onmogelijk zijn om die belofte in te lossen.

In het hele Huis voelen parlementsleden van de oppositie zwakke punten in de argumenten die worden aangevoerd met betrekking tot het hoge tempo van de groene agenda van de regering. Als gevolg daarvan beginnen zich duidelijke scheidslijnen af te tekenen met betrekking tot de doelstellingen voor netto nul. Dit wordt ongetwijfeld gestimuleerd door de overwinning van Donald Trump op de vijver en hoe de Amerikaanse kijk op net-nul elders in de wereld belangrijke mentaliteitsveranderingen teweeg kan brengen.

Als het lot van deze Labour-regering wordt bepaald door valse beloften, dan vrees ik dat hun grafschrift al in de maak is. Een andere "Ed Stone" lonkt. In ieder geval heeft Ed Miliband zichzelf al tot gijzelaar van het fortuin gemaakt door openlijk lagere elektriciteitsprijzen te beloven.

Wie weet heeft hij geluk? Zoals ik al eerder aanhaalde, kunnen de groothandelsprijzen voor gas en energie terugkeren naar vroegere niveaus? Niemand kan voorspellen wat er om de hoek ligt, anders zou investeren veel te gemakkelijk zijn.

Als hij slaagt, zal dat niet te danken zijn aan die veeleisende netto-nuldoelstellingen, dat is zeker. En als hij er niet in slaagt zijn beloften waar te maken, zal hij dezelfde weg gaan als zoveel andere politici voor hem, die bezweken omdat de marktkrachten de levensstandaard van de natie onder druk zetten. In de politiek is lof maar al te zeldzaam, terwijl de grond maar al te vaak bezaaid is met scalpen.

Author

Douglas Hughes is a UK-based writer producing general interest articles ranging from travel pieces to classic motoring. 

Douglas Hughes