Hulle is geneig om lewendige, selfs ronde plekke te wees om te besoek. Die casa de pasto waarin ons onsself gevind het, was vol kakofone potensiaal: die oorgrote meerderheid tafels was lang sake vir gesinsgroepe van 'n dosyn of twee sterk, en as u as 'n paartjie middagete het, was die kans dat u op die einde van 'n tafel gesit sou wees, anders vol iemand anders se familie. So was dit by ons. U kan gesprekke voer wat u andersins nie sou voer nie, met mense wat u nooit weer sal sien nie, en u ondersoek tafelruimte met 'n nuwe gevoel van grondgebied

.

Ek en die missus onthou albei van tyd tot tyd 'n onvergeetlikste casa de pasto-middagete wat ons baie j are gelede gehad het, terwyl ons 'n amandelblombesoek naby die Spaanse grens was. Lang reëls lawaaierige plaaslike inwoners het staattafels gepak en 'n klein pakkie honde het tussen die bene van beide tafels en diners gedwaal op soek na gevalle morsels of smeek na bene en ander stukkies. Ons is op 'n lang bank gedruk en almal moes hul bums skuil om ons aan te laat. Ons het gebraaide bok bestel, net vir die kelner om vyf minute later terug te kom en op ons te skree oor die hubbub dat die laaste van die bok reeds bestel is. Daar was ontstelling om ons tafel. “Wie het die laaste van die bok uit die mond van hierdie sagte fynne geneem? Die skuldiges is opgegrawe en hulle het hul orde verander sodat ons ons eerste keuse kon eet. Ons was albei skarlakenrooi van verleentheid, maar nie, het ons gou ontdek, skaam genoeg om die bestelling te weier nie. Die honde het ons omring en 'n goeie ding geweet toe hulle dit gesien het. Hulle het geduldig gewag terwyl ons die vleis van 'n paar dosyn ribbene afgekap het.

Skrywer: Fitch O'Connell;

Son en Sombra

Daar was geen honde (wat ons ten minste gesien het) by Sol e Sombra in Moreira do Rei, naby Fafe nie. Daar was egter baie geraas en raaie en verdelings en rugslap en jokulêre ribaldroek, wat almal tred gehou het met die verbygaan van erdegewerkkanne wyn en ongemerkte bottels geheimsinnige drank. Die eerste indruk was chaos en ons het gewonder hoe ons ooit bedien kan word. Selfs die ruimtes tussen die tafels was vol mense wat wag omdat die plek ook 'n ruilende handel met kooskkos gedoen het. Maar selfs binne die skynbare groos het 'n heerlike harmonie gebly en die mans en vroue wat op die tafels wag het, het alles onder beheer gehad, selfs al het niemand anders geweet of selfs omgee wat gebeur nie. Ons het sappige repies presunto en snye skerp salpicão gekap terwyl ons gewag het totdat die hoofgereg uit die houtskool

kom.

Skrywer: Fitch O'Connell;

Ons tafelmetgeselle was 'n bondige bemanning, meestal gesinne vir Sondagmiddagete, met net die af en toe paartjie soos ons. Gesinne in die openbaar toon natuurlik 'n wonderlike mate van vertroue in hulself en in mekaar, en nooit meer as wanneer klein kinders teenwoordig is nie. Toe ek baie jare gelede die eerste keer in Portugal aangekom het, het ek 'n algemene Britse snootheid oor kinders in openbare ruimtes saamgebring, en ek wou liewer dat hulle gesien word en nie gehoor word nie - en verkieslik ook nie gesien word nie. 'N Paar dekades in die land het my van daardie verdrukking genees en deesdae is een van die beste dinge om Sondae uit te gaan om middagete te gaan, die byna sekerheid van klein kinders wat in die restaurant rondloop en speel. Dit was geen uitsondering nie, en ons het schtum gehou toe 'n klein persoon teen ons bene onder die tafel geskep het en dan na die bank opgedruk het, vingers teen sy lippe en sy oë ons vra om hom nie aan sy maats weg te gee

nie.

Ons was nie ver van ons huis af nie, want die kraai vlieg - ongeveer 10 km - en twee keer so per pad. Wanneer ons voorheen in hierdie gebied was, het ons probeer om maniere terug huis toe te vind wat dalk soos die rigting wat 'n verpligsame kraai sou neem, maar dit was nog altyd moeilik om die regte pad te vind waarvandaan om te begin. Geen van die tekenste wat suid wys, blyk nêrens noem wat ons of ons kaarte herken nie. Hierdie keer het ons potluck probeer, altyd 'n ordentlike opsie, en beland op paaie wat ons nie geweet het waar nie, met die satnav vir ons plegtig vertel dat ons oor lande en deur woude ry. Ons het klein, bergagtige valleie, verkrummelende gedeeltes en 'n verlate watermeule langs 'n onmoontlik pragtige rivier ontdek. Daar was selfs 'n bejaarde man wat tradisionele Portugese boereklere van 'n eeu gelede gedra het, waaronder die lang tasselende vissershoed, al was die see honderd kilometer weg. Hy het ons van die trappe van sy huis af gegroet terwyl ons verby hom gekyk het. Weereens het ons heeltemal lekkernye net by ons deur ontdek en sodra ons terugkom het, het ek probeer uitvind watter roete ons geneem het. Ek kon dit nie vind nie. Mnr Google het 'n leë leeg geteken. Ek het eintlik gewonder of ons deur een van daardie lande gegaan het wat van tyd tot tyd net vlugtig bestaan. Miskien 'n soort Portugese Brigadoon. Ek wil graag so dink, in

elk geval.

Author

Fitch is a retired teacher trainer and academic writer who has lived in northern Portugal for over 30 years. Author of 'Rice & Chips', irreverent glimpses into Portugal, and other books.

Fitch O'Connell