Het is niet duidelijk of er ooit een succesvolle seksuele revolutie in het land is geweest, maar de contrarevolutie doet het zeker goed. Het 'F-woord' (feminisme) wordt door beide grote partijen veelvuldig gebruikt, en niet op een goede manier.

De conservatieve People Power Party (PPP) betreurt, zoals te verwachten valt, het activisme van jonge feministen. Presidentskandidaat Yoon Suk-yeol beweert dat "genderdiscriminatie niet langer bestaat" en geeft het feminisme de schuld van het zeer lage geboortecijfer in Zuid-Korea: "Sommigen zeggen dat het feminisme is gepolitiseerd om het voor mannen en vrouwen emotioneel moeilijk te maken om uit te gaan."

Verrassend is dat de kandidaat van de liberale Democratische Partij, Lee Jae-myung, het daar min of meer mee eens is. Hij schaamt zich er een beetje voor, maar hij heeft zijn afkeer van het feminisme uitgesproken en onlangs een bericht online gezet waarin hij zegt dat de "waanzin" van het feminisme een halt moet worden toegeroepen.

Dit staat ver af van het beleid van aftredend president Moon Jae-in, die ook lid is van de Democratische Partij. Toen Moon vijf jaar geleden aantrad, riep hij zichzelf uit tot de eerste "feministische president" van het land, verhoogde hij het minimumloon, verlaagde hij de maximale werkweek van 68 tot 52 uur, en deed hij alle dingen die je van een voormalig mensenrechtenadvocaat zou verwachten.

Lee is niet noodzakelijkerwijs conservatiever dan Moon (hij belooft een universeel minimumloon), maar op het gebied van de genderproblematiek heeft hij zich moeten terugtrekken. Het grootste deel van de Koreaanse politiek is onveranderd - het zuidoosten en oudere mensen stemmen conservatief, het zuidwesten en jongere mensen stemmen liberaal, enzovoort - maar op dit ene punt is er een anti-feministische aardverschuiving geweest.

Bij tussentijdse verkiezingen in april voor de burgemeesters van de grootste steden van Zuid-Korea stemde maar liefst 72,5% van de jonge mannen van in de twintig in Seoel op de PPP. De tweede stad, Busan, lag niet ver daarachter, en zelfs onder mannen van in de dertig liepen de conservatieven ver voor op hun gebruikelijke score. Er is een enorme terugslag onder mannen aan de gang, en zelfs de Democraten kunnen dat niet negeren.

Hun berekening is zo simpel als het lelijk is. Jonge vrouwen die normaal op de Democraten stemmen, kunnen politiek nergens anders heen: er is geen andere liberaal georiënteerde partij met een kans om een ambt te winnen. Dus kunnen ze de vrouwelijke stem voor lief nemen, en proberen de jonge mannen terug te winnen met zorgvuldig gemoduleerde anti-feministische dog-whistles.

Maar wat is er met de jonge mannen gebeurd? Zuid-Korea is nog steeds een sterk patriarchale samenleving, maar de jongeren van beide seksen stonden veel meer open voor verandering dan de oudere generaties - jonge vrouwen meer dan jonge mannen, om voor de hand liggende redenen, maar er was zeker niet de gapende kloof tussen de seksen die vandaag de dag is ontstaan.

Misschien was een deel van de reden de eerste vrouwelijke president van het land, Park Geun-hye, die in 2017 werd afgezet, schuldig bevonden op beschuldiging van corruptie, en veroordeeld tot 25 jaar gevangenisstraf. Dat was geen vrouwenhaat - ze heeft haar ambt echt te schande gemaakt - maar het kan wel de kijk van sommige jonge mannen op vrouwen met macht hebben beïnvloed. (Afgelopen december werd haar gratie verleend.)

Er is ook een algemeen tekort aan geschikte banen voor de generatie die nu van de universiteiten en hogescholen komt, van wie 70% een postsecundaire kwalificatie heeft. De activiteiten van het ministerie van Gendergelijkheid gaven jonge mannen die geen goede baan konden vinden een reden om het feminisme de schuld te geven.

Het ondersteunde initiatieven zoals startersleningen voor vrouwelijke ondernemers, stimulansen voor bedrijven om een evenwichtige vertegenwoordiging van mannen en vrouwen in hun bestuur te bevorderen, en een belofte om 30% van de kabinetsposten aan vrouwen toe te wijzen. Dat had eigenlijk allemaal allang moeten gebeuren, maar het voedde het vuur van de vrouwenhaat.

En vooral de feministische beweging zelf nam rond 2015 een verkeerde wending. Radicale online feministische sites gingen over op een strategie die 'spiegelen' werd genoemd, waarbij ze de ergste vorm van denigrerend misbruik tegen vrouwen omvormden tot misbruik tegen mannen, bijvoorbeeld 'hannam-choong' (mannelijk ongedierte) voor een man en 'gisaengchoong' (parasiet) voor een mannelijke foetus.

Er waren waarschijnlijk nooit meer dan een paar honderd vrouwen betrokken bij de 'spiegeling'-campagne, en de toonaangevende radicaal-feministische website, 'Megalia', werd al na twee jaar opgeheven. De "Vier Nee's"-leus (geen afspraakjes, geen seks, geen huwelijk, geen opvoeding van kinderen) overleeft als levensstijlkeuze, maar heeft een beperkte aantrekkingskracht (4.000 zelfverklaarde aanhangers).

Wat de radicale campagne wel heeft gedaan, is vrouwenhaters, en het patriarchaat in het algemeen, genoeg munitie geven om een meedogenloze en grotendeels succesvolle anti-feministische, zelfs anti-vrouwelijke campagne te voeren in de media. Daarom stemt 75% van de jonge mannen in de stad op de PPP, en daarom noemen veel Koreaanse feministen zich nu "equalisten".

Ook dit zal uiteindelijk voorbijgaan, maar het was een ernstige tactische fout.

Author

Gwynne Dyer is an independent journalist whose articles are published in 45 countries.

Gwynne Dyer