De dag begon goed, helder en vroeg op een winderige maar ongewoon milde oktoberochtend. De oude Rolls-Royce was helemaal opgepoetst en zag er tiptop uit, klaar om het gelukkige paar te verblijden op hun trouwdag in Callander, een klein stadje gelegen aan de rivier de Teith in Perthshire.

De donkere Windsor Blue lak van de Silver Shadow zag er fantastisch uit, waarbij het prachtige glanswerk van de auto goed tot zijn recht kwam. Het donkerblauwe exterieur werd perfect aangevuld door ongerepte Surf Blue (lichtblauw) Connolly lederen stoelen met donkerblauwe Wilton tapijten om het unieke Britse luxegevoel af te maken. De auto had pas een beurt gehad bij Henlys of Chester, dus de oude meid was klaar om te gaan. Ik richtte de neus naar het noorden en ging op weg naar de A55 Noord-Wales kustweg. Volg gewoon de zilveren dame. Wie heeft navigatiesystemen nodig?

De auto (nog steeds met slechts 32.000 mijl op de klok) reed perfect. De 6.7-liter V8 gromde zachtjes op de achtergrond terwijl de auto moeiteloos op een set gloednieuwe Avon Turbosteel banden over de weg gleed.


In 1977 werd dit model omgedoopt tot de Silver Shadow-2 nadat diverse wijzigingen waren aangebracht om de rijeigenschappen te verbeteren. En het werkte! De meest opvallende wijzigingen waren de toevoeging van tandheugelbesturing en een gewijzigde voorwielophanging, waardoor de Shadow-2 een zeer goed gemanierde auto is geworden. Het interieur werd ook gemoderniseerd met een veel betere ergonomische dashboard lay-out - een ontwerp dat werd overgenomen in het vervangende Silver Spirit model in 1981. Het kon gewoon niet beter.

Terwijl mijn tocht naar het noorden zich ontvouwde, werd de lucht onheilspellend donker en daalde de temperatuur. Lichte regen veranderde in natte sneeuw en het voelde inderdaad heel anders toen ik uit het prachtig verwarmde interieur stapte bij Charnock Richard Services in Lancashire. De buitentemperatuur was gedaald van 12C naar slechts 3C in iets meer dan 120 mijl. Ach, vooruit en omhoog. Een tankbeurt voor de gulzige Rolls-Royce, een fatsoenlijke kop koffie en een lekker Deens gebakje voor ondergetekende. Shap wenkte.

Een ding over Shap in de winter, het faalt nooit om teleur te stellen. Als je van stormen en sneeuwstormen houdt, tenminste. En, natuurlijk, deed het dat niet. Meer nog, een verontrustend ritmisch kloppend geluid had zich ontwikkeld ergens in de buurt van het schutbord en de verwarming werkte alleen 100 procent efficiënt als de auto stationair draaide. De auto zou perfect gezelschap zijn geweest in de Algarve omdat het koude lucht systeem feilloos werkte. Maar ik was niet in de buurt van de Algarve!

Hoe plezier plots kan overgaan in pijn. De sneeuw kwam met bakken uit de hemel en hoopte zich op op het wegdek. Alleen de twee binnenste rijstroken waren begaanbaar, want op de buitenste rijstroken en vluchtstroken had zich al een laag sneeuw van een centimeter of vijf opgehoopt. Het zicht was beperkt tot een paar meter, maar ik voelde me nog redelijk veilig omdat ik besloten had achter een sneeuwruimer aan te rijden. De temperatuur was nu -7. Een wereld van verschil met de +12 van eerder die dag in Noord-Wales. In de auto was het ijskoud, want er kwam slechts af en toe een vleugje warme lucht de cabine binnen als ik mijn voet van het gaspedaal haalde en de toeren verlaagde.

Ik dacht dat er in deze contreien toch wel een paar taaie zielen moesten wonen en ik had Engeland nog niet eens verlaten. Volgens de weerberichten van de BBC zou het ten noorden van Hadrian's Wall alleen nog maar kouder en sneeuwrijker worden.

Gezien het feit dat de Hadrian's Wall door de Romeinen werd gebouwd om de wilde noordwestelijke grens van het Romeinse Rijk te bewaken, denk ik eerlijk gezegd dat ze hem niet hoog genoeg hebben gebouwd. De muur had ontworpen moeten worden om de ijzige koudevlagen af te weren die vanuit Schotland ons Engelse en Welshe weer verpesten. Schotland had altijd volledige autonomie moeten behouden over hun 'dreich' (naargeestig) weer. Niemand zou daar bezwaar tegen hebben gemaakt.

Toen het weer nog verder verslechterde, besloot ik bij knooppunt 40 af te slaan en via de A66 naar Keswick te rijden om daar de nacht door te brengen. In de haven, zogezegd. Weg van Shap was de sneeuw niet zo hevig, maar gierende stormen bliezen de buien die er nu en dan vielen tot complete sneeuwstormen. Toen ik het Mary Mount Hotel in Borrowdale binnenreed, was ik nog nooit zo blij om bij een knapperend haardvuur te zitten en te genieten van een goede pint Engelse ale, alvorens aan te schuiven voor een stevige avondmaaltijd.

Na een paar wee-drammetjes ging ik naar bed, moe van een stressvolle dag rijden. Ik keek uit mijn kleine raam en hoorde de wind gieren door de gedraaide takken van de prachtige Engelse eiken die Derwent Water flankeren langs dit deel van de Borrowdale Road. Er was weer sneeuw gevallen. Terwijl ik in slaap viel, was ik er zeker van dat ik ergens in de verte een eenzame doedelzakspeler kon horen. Ik bedoel, Schotland is toch niet zo ver weg meer? Of misschien was het die laatste wee-dram die spelletjes speelde met mijn gevoeligheden. Maar toch. Het was een zeer aangename gedachte.

Tegen de ochtend was de wind gaan liggen, de sneeuw was nat en modderig en de zon deed een voorzichtige poging om op te komen. Slechts een korte rol in dit kille verhaal. Dus na een stevig ontbijt belde ik een plaatselijke garage op om te zien of er iets aan de verwarming van de auto kon worden gedaan. Na veel gehijg en gepuf verzekerde de monteur me dat de motor in orde was en dat het probleem in de verwarmingsinstallatie zat. Dus ging ik naar een nabijgelegen outdoorwinkel en kocht een dikke fleece, een wollen muts en een paar handschoenen. Volgende halte, Schotland, zo'n 160 mijl verderop.

Ik heb interessante mensen ontmoet toen ik in een Rolls-Royce reed. Deze keer was het een hippie-stelletje bij een benzinestation. Ze waren heel aardig, maar trokken het duurzame aspect van mijn autokeuze in twijfel. Ik wees erop dat de Shadow meer dan 20 jaar oud was, minder dan 1500 mijl per jaar had afgelegd, in het Verenigd Koninkrijk was gebouwd door plaatselijke ambachtslieden die hout, natuurlijk leer en lamswol gebruikten om een auto te maken die niet van de andere kant van de wereld was verscheept. Alleen Schotse havermout kan toch gezonder zijn dan een in Crewe gebouwde Rolls-Royce? We gingen uit elkaar onder uitstekende voorwaarden. Ze hebben er nu waarschijnlijk zelfs een gekocht.

Tevreden met mijn stukje auto-politiek vervolgde ik mijn rit naar Callander, vervuld van een zelfvoldane warmte. Ik kwam aan bij mijn B&B net toen er nog meer sneeuwstormen over het land raasden. Ik ben er zeker van dat mijn accommodatie warm en gezellig zou zijn geweest als de stroom niet was uitgevallen, wat een avond bij kaarslicht betekende, gevolgd door de koudste nachtrust die ik ooit heb gekend. Maar, dit is Schotland. Mannen moeten baarden laten groeien in Schotland voor isolatie?

Ik was blij om aan boord te gaan van de Virgin Pendolino voor mijn tocht naar huis, om vervolgens in de stromende regen in Wales aan te komen. Dus, als u ooit twijfelt over uw beslissing om van het Verenigd Koninkrijk naar Portugal te verhuizen. Doe dat alsjeblieft niet.

Author

Douglas Hughes is a UK-based writer producing general interest articles ranging from travel pieces to classic motoring. 

Douglas Hughes