Hij staat terecht voor omkoping, fraude en vertrouwensbreuk, het bewijs tegen hem is sterk, en zijn gevaar is reëel. Het rechtsstelsel is een van de weinige aspecten van het Israëlische openbare leven die niet zijn gepolitiseerd: voormalig premier Ehud Olmert werd veroordeeld tot zes jaar gevangenisstraf (in hoger beroep teruggebracht tot 18 maanden) op grond van precies dezelfde beschuldigingen als waar Netanyahu nu voor staat.

Netanyahu heeft er baat bij dat hij een rechtspopulist en ultranationalist is in een tijd waarin die smaak in de politiek veel succes heeft (Trump, Bolsonaro, Orbán, Meloni, Modi, enz.). Maar het blijft opmerkelijk dat één man zijn lot tot de politieke kern van een land van 10 miljoen mensen kan maken.

Waarom zou hij de moeite nemen, aangezien zittende premiers kunnen worden aangeklaagd, berecht en zelfs uit hun ambt gezet als ze door de rechter schuldig worden bevonden? Omdat het een soort verzekering is: een veroordeelde premier kan pas worden verwijderd als alle mogelijkheden voor een beroep zijn uitgeput, wat vele jaren kan duren.

Bovendien kan een premier, gebruikmakend van zijn meerderheid in het parlement, proberen de wetten waarvan hij is beschuldigd te overtreden, te wijzigen of af te schaffen. Netanyahu is daar nog niet in geslaagd, omdat alle Israëlische regeringen... coalities zijn,en hij zijn politieke partners niet kon overhalen mee te gaan. Deze keer zou het echter anders kunnen zijn.

De politieke pogingen om verschillende coalities onder leiding van zijn Likoedpartij ten val te brengen, begonnen al voordat hij eind 2019 formeel werd aangeklaagd, en bij elk van de eerste drie verkiezingen wist hij ternauwernood een overwinning te behalen. Na twaalf opeenvolgende jaren aan de macht,verloor hij de vierde verkiezing in 2021 met een even smalle marge marge en zit momenteel in de oppositie.

Maar Bibi doet zijn uiterste best om volgende maand weer aan de macht te komen - en deze keer kan hij misschien een coalitie vormen die een einde maakt aan zijn juridische zorgen. De Religieuze Zionistische Partij (RZP) is relatief nieuw op het toneel, maar is nu al de derde partij van het land.

Als een bende criminelen erin slaagt politieke macht te verwerven, zou je verwachten dat ze misdaad decriminaliseren. Als de RZP zich aansluit bij een zegevierende coalitie onder leiding van Likud, zou haar voorgestelde plan "Wet en Rechtvaardigheid" de macht van de rechtbanken afpakken en in plaats daarvan aan de politici geven - en vooral zou het de huidige wet tegen fraude en vertrouwensbreuk nietig verklaren.

De leidende figuren van de RZP, Bezalel Smotrich en Itamar Ben-Gvir, stonden ooit buiten de Israëlische politiek.

Ben-Gvir bewondert de Israëlische terrorist Baruch Goldstein, die in 1994 in Hebron 29 Palestijnen vermoordde en 125 anderen verwondde. Smotrich zegt dat "Israël moet worden bestuurd volgens de wet van de Torah" - een theocratie zoals Iran, met andere woorden. Maar de Israëlische politiek is nu ver genoeg naar rechts opgeschoven om zelfs hen op te nemen: 62% van de Israëli's identificeren zich nu als rechts.

Bibi is zelf geen religieuze fanaat, maar Smotrichs 'wettelijke hervormingen zouden Netanyahu's aanklacht ongedaan maken, zodat hij geen bedenkingen heeft om de RZP hoge kabinetsfuncties te geven als de rechtse partijen bij deze verkiezingen genoeg zetels halen om een regering te vormen.

Zullen ze dat doen? Onmogelijk te zeggen. Het magische getal is 61 (van de 120 zetels in de Knesset), en de rechtse, pro-Netanyahu partijen halen in de peilingen steevast slechts 59 of 60 zetels. De Joodse partijen in de huidige coalitie krijgen er 56, en de vier partijen die de Arabische burgers van Israël vertegenwoordigen, krijgen vier zetels (of mogelijk helemaal geen, als ze zich niet kunnen verenigen).

Net als de vorige vier verkiezingen zal deze waarschijnlijk eindigen als een cliffhanger. Het zal misschien niet eens de laatste in de reeks zijn, want de meeste Israëli's stemmen gewoon elke keer op dezelfde manier. Maar ondertussen gaat de echte wereld om hen heen naar de hel.

De drie miljoen Palestijnse Arabieren op de bezette Westelijke Jordaanoever naderen het breekpunt. De Palestijnse Autoriteit, Israëls instrument om de bezette gebieden te controleren, heeft alle gezag verloren. De ongekozen leider van de PA, de 86-jarige Mahmoud Abbas, verkeert in slechte gezondheid en heeft geen plaatsvervanger of aangewezen opvolger.

De steden Jenin en Nablus in het noorden van de Westelijke Jordaanoever zijn al feitelijk buiten Israëlische of PA-controle. De jonge en zwaarbewapende militanten van de "Lion's Den"-militie beheersen de straten, behalve wanneer het Israëlische leger gaat schieten, en een derde grootschalige "intifada" kan slechts enkele weken op zich laten wachten.

Toch lijken de Israëlische kiezers, permanent afgeleid door het melodrama van Netanyahu, zich grotendeels niet bewust van wat er op hen afkomt.

Author

Gwynne Dyer is an independent journalist whose articles are published in 45 countries.

Gwynne Dyer