idealista onderzocht deze vraag door te spreken met Marta Morais Silva, de Principal Associate van idealista en António Medeiros Araújo, jurist bij PRA - Raposo, Sá Miranda & Associados.

Ze begonnen met uit te leggen hoe belangrijk het is om te weten hoe je de concepten van fiscaal domicilie en fiscale residentie kunt onderscheiden, waarvan ze zeggen "hoewel ze als gelijkwaardig worden gezien, worden ze vaak niet voor dezelfde doeleinden beschouwd, in termen van belasting".

De experts beschrijven in detail hoe de wet in verschillende gevallen wordt toegepast. "De fiscale woonplaats wordt voornamelijk gebruikt voor procedurele doeleinden en kwesties - zoals het ontvangen van een kennisgeving van belastinginning, het corrigeren of indienen van een bepaalde aangifte, onder andere. Een fiscale woonplaats is het belangrijkste element om te bepalen of een belastingbetaler een voldoende sterke band heeft om in Portugal te worden belast. Een dergelijke band is in sommige gevallen het hebben van een eigen permanente woning, een eigendom waar de belastingbetaler bijvoorbeeld overnacht, dineert, vrienden en familie ontvangt en vrije tijd doorbrengt, of het nu zijn eigen eigendom is of gehuurd."

Volgens Idealista wordt de fiscale woonplaats gemeten in overeenstemming met artikel 19 van de Algemene Belastingwet, op basis van de plaats van de gewone verblijfplaats, die in de meeste gevallen zal samenvallen met de eigen permanente verblijfplaats van de belastingbetaler.

De vraag die voortvloeit uit de toename van woonalternatieven is of de fiscale woonplaats, voor verschuldigde belastingdoeleinden, kan worden toegepast op campers en geprefabriceerde huizen.

Het concept van gewone verblijfplaats, dat nodig is om de fiscale woonplaats te bepalen, veronderstelt een zekere mate van geografische permanentie, dus een caravan die voortdurend onderweg is, komt niet in aanmerking voor fiscale woonplaats omdat het ondoenlijk wordt om de specifieke locatie ervan te bepalen. Hetzelfde geldt voor campers die voor tijdelijke doeleinden worden gebruikt, zoals een verblijf op een camping alleen tijdens de zomermaanden, wanneer de belastingbetaler er profijt van heeft.

Aan de andere kant kunnen campers die permanent op een specifieke locatie blijven nu worden beschouwd als fiscale woonplaats, zolang ze langer dan een jaar op dezelfde plaats gevestigd of vastgezet zijn. Dus als de caravan vast en geografisch lokaliseerbaar is, zelfs als deze bijvoorbeeld naar een ander deel van een camping of land wordt overgebracht, zal deze altijd worden beschouwd als een permanente verblijfplaats.

Ondanks het feit dat ze niet materieel aan de grond vastzitten, kunnen geprefabriceerde of modulaire huizen ook worden beschouwd als permanente verblijfplaatsen. Ondanks het feit dat dit soort woningen in gebouwde staat wordt verkregen, worden ze voor belastingdoeleinden beschouwd als gebouwen, in het bijzonder in termen van IMI, dus er bestaat geen twijfel over dat ze een fiscale woning vormen als de belastingbetaler dit wenst.

Om de fiscale residentie van geprefabriceerde of modulaire huizen te kunnen vormen, moeten de huizen vooraf een vergunning hebben gekregen van de gemeenteraad, in termen die vergelijkbaar zijn met de vergunningsprocedure die vereist is voor de bouw van conventionele huizen die niet mobiel of geprefabriceerd zijn.

Het bepalende element om prefabwoningen te onderwerpen in het Regime Jurídico da Urbanização e Edificação, artikel twee, met betrekking tot het concept van "gebouwen", is het beoogde doel voor de "woning". Als het bestemd is voor huisvesting en permanent gebruik, zoals de installatie van een restaurant, bar of winkel die open is voor het publiek, moet de geprefabriceerde module een bevoegde vergunningsprocedure doorlopen.

Zonder vergunning wordt het werk dat uiteindelijk wordt uitgevoerd als illegaal beschouwd en kan het door de gemeenteraad onder embargo worden geplaatst. In dat geval is de juridische consequentie dat het pand moet worden afgebroken of dat het gebruik ervan moet worden gestaakt. Als hieraan geen gehoor wordt gegeven, wordt de overtreder gestraft met een gevangenisstraf van maximaal een jaar of een boete van maximaal 120 dagen.