Padden hebben een reputatie als boze heksen - en als kinderen geloofden we dat als je er een aanraakte je hun wratten zou krijgen, wat vreemd is omdat boze heksen niet bestaan en niet alle padden wratten hebben!

Er zijn te veel kikker- en paddengrappen om op te noemen, maar in het middeleeuwse Europa werden padden gezien als kwade wezens die een krachtig gif bevatten en waarvan de lichaamsdelen vreemde krachten bezaten - vreemde overtuigingen, zoals dat de aanwezigheid van een pad een kamer vol mensen tot zwijgen brengt, of dat een klein botje van de rechterkant van een pad ervoor zorgt dat het water niet kookt, en een botje van de linkerkant de aanval van honden afslaat. Padden waren ook populair als giftige ingrediënten in toverdranken, en er werd gezegd dat "de heksenvrouwen uit de oudheid die door vergiftiging werden gedood (sic) veel padden gebruikten in hun toverdranken". Ook van mannelijke heksen werd beweerd dat zij padden gebruikten in hun giftige magie.

Kikkers en padden zijn amfibieën, maar delen sommige dingen met ons mensen - het zijn gewervelde dieren en hebben vergelijkbare inwendige organen, maar hun huid is waar het verschil ligt. De huid - en 'wratten' als ze die hebben - bevatten het gif waarover in mythen wordt gesproken, om aanvallers af te schrikken.
Maar het zijn eigenlijk helemaal geen wratten, het zijn klieren - de wratten die wij mensen krijgen zijn het gevolg van een huidinfectie die wordt veroorzaakt door het humaan papillomavirus, bekend als HPV.

Zoals alle amfibieën ademen padden zowel door hun huid als door hun longen. Wanneer een pad niet actief is, neemt de huid meestal genoeg zuurstof op om in zijn behoeften te voorzien, maar tijdens en na activiteit vult een pad zijn zuurstoftoevoer vaak aan door actief lucht in zijn longen te ademen. In tegenstelling tot ons maken zij geen regelmatige en ritmische ademhalingsbewegingen, maar brengen zij naar behoefte spasmodisch lucht in hun longen - de lucht komt via de neusgaten de mond van de pad binnen, en door de mondbodem op te tillen, dwingt de pad de lucht in zijn longen.

De rugstreeppad, de gewone pad en de Iberische vroedmeesterpad komen allemaal voor in Portugal en hebben gifbuisjes. De Natterjacks hebben giftige klieren op hun gele rug, en door deze giftige klieren zijn zij de amfibieën waarop het minst gejaagd wordt. De rugstreeppad wordt met uitsterven bedreigd door problemen die de schuld zijn van de mens - de opwarming van de aarde zorgt ervoor dat de zeespiegel stijgt, en plaatsen waar deze padden leven zullen onder water komen te staan. De zee is zout, maar rugstreeppadden kunnen hun eieren alleen in zoet water leggen.

Is de gewone pad giftig? Ja. Opstaande klieren op zijn schouders en nek geven een mild gif af, terwijl huidklieren smakeloos zijn voor roofdieren. Ondanks zijn klieren en oude associaties met heksen is de gewone pad eigenlijk een tuindersvriend, die slakken opzuigt!

De vroedmeesterpad is degene die zich anders gedraagt dan de andere twee. Volwassen mannetjes wikkelen onmiddellijk na de bevruchting een sliert eieren om hun achterpoten (vandaar de naam vroedmeesterpad) en dragen ze tot ze klaar zijn om uit te komen, waarna hij ze in een geschikte poel deponeert.

Net als sommige andere soorten slaan vroedmeesterpadden gif op in hun 'wratten'. Als hij zich bedreigd voelt, scheidt hij het sterk ruikende gif uit via de klieren op zijn rug. Als hij wordt aangevallen, is het gif zo sterk dat het binnen enkele uren een giftige adderslang kan doden.

Als u denkt dat uw huisdier in contact is geweest met een pad, zijn de symptomen onder meer overmatig speekselen of kwijlen, waardoor het lijkt alsof uw huisdier schuimbekt in de mond. Braken, helderrood tandvlees, aan de bek krabben, desoriëntatie, verwijde pupillen, hijgen of ademhalingsmoeilijkheden zijn allemaal begeleidende dingen om op te letten, en een telefoontje naar de dierenarts is zeker op zijn plaats.

Ik heb padden in mijn eigen tuin die na regen tevoorschijn komen en ik heb een hond gehad die urenlang last had van schuimbekken en oncontroleerbaar trillen nadat hij er een had opgeraapt, maar omdat het een grote hond was en hij hem meteen had laten vallen toen we naar hem riepen, kwam hij er wel overheen, maar een kleiner huisdier zou wel eens een ander, en ernstiger, resultaat kunnen hebben.

Author

Marilyn writes regularly for The Portugal News, and has lived in the Algarve for some years. A dog-lover, she has lived in Ireland, UK, Bermuda and the Isle of Man. 

Marilyn Sheridan