Het regime is zich er terdege van bewust dat er veel parallellen zijn tussen de Russisch-Oekraïense relatie en de Chinees-Taiwanese, en dat de Russische poging om Oekraïne te veroveren mislukt, of op zijn minst tot stilstand is gekomen.

Pas onlangs is de Russische president Vladimir Poetin begonnen te ontkennen dat Oekraïne een echte natie is, maar dat is vanaf het begin het standpunt van Peking geweest ten aanzien van Taiwan. Van Mao Zedong tot Xi Jinping heeft elke Chinese leider, impliciet of met zoveel woorden, gewaarschuwd dat Taiwan zal worden binnengevallen als het zich onafhankelijk van China verklaart.

Sinds het Nationalistische regime in 1949 de Chinese burgeroorlog verloor en zich op Taiwan terugtrok, is het 73 jaar lang het risico van een oorlog met de Verenigde Staten geweest dat de zegevierende Chinese communisten ervan heeft weerhouden het eiland binnen te vallen en de klus af te maken. Maar die dreiging is misschien een papieren tijger, want er is geen echt bondgenootschap tussen Taiwan en de Verenigde Staten.

Net als Oekraïne krijgt Taiwan veel blijken van sympathie en steun van Washington, en zelfs tamelijk geavanceerde wapens (hoewel Taiwan daarvoor moet betalen), maar het heeft niet de belofte dat de Amerikaanse marine een Chinese aanval over de Straat van Taiwan zal tegenhouden, of zelfs dat de Verenigde Staten op enigerlei wijze geweld zouden gebruiken om Taiwan te verdedigen.

Terwijl de chaotische terugtrekking van de VS uit Afghanistan afgelopen augustus nog aan de gang was, zei de Amerikaanse president Joe Biden, in een poging verschillende vrienden en bondgenoten gerust te stellen: "We hebben een heilige belofte gedaan ... dat als iemand onze NAVO-bondgenoten zou binnenvallen of tegen hen zou optreden, wij zouden reageren. Hetzelfde met Japan, hetzelfde met Zuid-Korea, hetzelfde met - Taiwan."

Dat juichten veel mensen in Taiwan toe - maar later op dezelfde dag zei een hoge Amerikaanse functionaris, die 'niet met name genoemd wil worden', dat "het beleid van de VS niet is veranderd." Het echte beleid van de VS is nog steeds 'strategische ambiguïteit', een beleid dat is ontworpen om China ongerust te houden terwijl het de Verenigde Staten vrij laat om Taiwan te helpen of niet, zoals de stemming van het moment dicteert.

In het geval van Oekraïne hebben de Verenigde Staten zelfs geen moeite gedaan met ambiguïteit, door van meet af aan duidelijk te maken dat zij geen militaire weerstand zouden bieden tegen een Russische verovering van Oekraïne. Dat is heel verstandig als je potentiële tegenstander kernwapens heeft - maar China heeft die ook, dus de les voor Peking is dat de VS ook niet echt voor Taiwan zullen vechten.

Dat is zeker de conclusie die de regering van president Tsai Ing-wen in Taipei zal trekken uit de recente gebeurtenissen, en dus zal zij dringend op zoek gaan naar de modernste wapens om Taiwan mee te verdedigen. Gezien de huidige stemming in het Amerikaanse Congres zal zij die waarschijnlijk wel kunnen krijgen.

Toch is het onwaarschijnlijk dat de adviseurs van Xi Jinping hem zullen aansporen dit moment aan te grijpen om Taiwan aan te vallen, want wat hij in Rusland ziet is een autocratische broeder, Vladimir Poetin, die een soortgelijke gok heeft gewaagd en nu een vernederende nederlaag moet incasseren. Poetins misrekening is zo groot dat hij er zelfs zijn macht door kan verliezen.

Er zijn twee elementen in Poetins catastrofe waarvan Xi zal vermoeden dat ze ook van toepassing zijn op een eventuele poging van hem om Taiwan met geweld in te nemen. Het eerste is dat zijn onervaren strijdkrachten, die de opdracht hebben gekregen een amfibische invasie van Taiwan uit te voeren, een van de meest complexe militaire operaties uit het boek, misschien net als de Russen niet tegen hun taak opgewassen zullen blijken te zijn.

Daarin heeft hij het waarschijnlijk mis. Het Russische leger is gênant incompetent omdat het, net als vrijwel alle instellingen in Poetins Rusland, vergeven is van de corruptie. Xi is al sinds zijn aantreden tien jaar geleden op kruistocht tegen corruptie, dus het zal wel meevallen in China. Maar hij kan daar niet zeker van zijn tot hij zijn gok waagt, en dan kan het te laat zijn.

Iets anders waar Xi niet zeker van kan zijn, is wat voor sancties China te wachten zouden staan als het Taiwan binnenvalt. Zouden China's beste klanten, de ontwikkelde landen die zo eensgezind en vastberaden zijn geweest in het opleggen van ongekende sancties aan Rusland voor het binnenvallen van Oekraïne, hetzelfde tegen hem doen als hij Taiwan zou binnenvallen?

Niemand weet het, ook de spelers zelf niet, maar China is enorm blootgesteld aan elke onderbreking van de internationale handel, en de binnenlandse omstandigheden zijn ook niet gunstig. Iedereen is ziek en moe na twee jaar van Covid lockdowns, en de economie bloeit niet meer zoals vroeger.

Er zou zeker een golf van patriottisch enthousiasme ontstaan als Xi dit jaar opdracht zou geven tot een invasie van Taiwan, maar hij kan beter even wachten en kijken wat er gebeurt met een andere dictator die een domme, niet te winnen oorlog begon en zijn hele land liet annuleren.

Author

Gwynne Dyer is an independent journalist whose articles are published in 45 countries.

Gwynne Dyer