De conservatieve politici die vorige week de krantenkoppen haalden, schreef hij, waren "een kindermisbruiker, een serieoverspelige en dwangmatige leugenaar, een knappe maar moreel failliete financiële whiz-kid, en een bullebak die immigranten naar Rwanda stuurt".

"Dat lijkt minder op een regering en meer op een speciaal team van veroordeelde criminelen die hun vrijheid krijgen in ruil voor het accepteren van een onmogelijke missie achter de vijandelijke linies in een 1970s Italiaans gefinancierde oorlogsfilm. Operatie Dynamite Bastards!!!!"

Imran Ahmad Khan, een conservatief parlementslid, trad af nadat hij was veroordeeld voor het seksueel misbruiken van een 15-jarige jongen, maar het echte verhaal was dat een ander Tory parlementslid, Crispin Blunt, een voormalig minister van Justitie, zijn veroordeling veroordeelde als "een internationaal schandaal, met vreselijke bredere implicaties voor miljoenen LGBT+ moslims over de hele wereld."

De 'serieoverspelige en dwangmatige leugenaar' was natuurlijk premier Al 'Boris' Johnson, die nog steeds weigert te ontkennen dat hij niet meer kinderen heeft dan de zeven die hij toegeeft te hebben bij verschillende moeders. Maar het was het "dwangmatige leugenaar"-gedeelte van de aanklacht dat vorige week meer aandacht kreeg.

Dat was echt een juridische kwestie. De conservatieve regering wordt al meer dan een jaar achtervolgd door 'Partygate', een aanhoudend schandaal over talloze borrels in de combinatiewoning en het kantoor van de premier, Downing Street 10, zelfs toen het hele land in Covid lock-down was.

Volgens de toenmalige regels, die Johnson zelf op de nationale televisie bekendmaakte, mochten niet meer dan twee mensen van verschillende huishoudens samen binnenshuis zijn, behalve om werkredenen. De feestjes op Nummer Tien waren echter bijna wekelijks: verjaardagsfeestjes, afscheidsfeestjes, Thank-God-It's-Friday-feestjes. Er was zelfs een drankkoelkast in het kantoor.

Vanaf ongeveer een jaar geleden druppelden de onthullingen over deze feestjes een voor een naar buiten, stuk voor stuk ontkend door Johnson, zowel tegenover het publiek als in het parlement (waar opzettelijk liegen een ontslagmisdrijf is). Uiteindelijk werd de politie erbij betrokken, aangezien het om strafbare feiten ging, en vorige week werden de eerste boetes uitgedeeld aan Johnson en andere hooggeplaatste conservatieven.

De politie behandelt de overtredingen een voor een, en Johnson moet nog tot vijf boetes krijgen. Hij zal zich ook moeten verantwoorden voor het liegen tegen het parlement, en hoewel de Conservatieve meerderheid daar hem voorlopig nog zal redden, heeft zijn partij het vertrouwen in hem onherroepelijk verloren.

De "knappe maar moreel failliete financiële whiz-kid" is Rishi Sunak, de minister van Financiën, die algemeen werd gezien als Johnsons belangrijkste rivaal en mogelijke vervanger - tot hij een paar weken geleden uit de gratie viel. Ook hij heeft een boete gekregen voor de partijen, maar zijn grotere probleem zijn zijn persoonlijke financiën.

Eerst kwam aan het licht dat de vrouw van Sunak, een Indiase erfgename, gebruik heeft gemaakt van een maas in de belastingwetgeving om geen Britse belasting te hoeven betalen over haar dividendinkomsten van 15 miljoen dollar per jaar. Zij hoefde alleen maar te verklaren dat zij niet van plan was permanent in het Verenigd Koninkrijk te blijven - wat waar kan zijn, want toen kwam aan het licht dat Rishi en zij beiden hun door de VS verstrekte groene kaart hadden behouden.

Daarmee is een einde gekomen aan Sunaks ambities als premier - en dan is er nog de 'bullebak die immigranten naar Rwanda stuurt', minister van Binnenlandse Zaken Priti Patel. Zij kondigde het plan vorige week aan terwijl ze een voorschot van 120 miljoen pond overhandigde aan de Rwandese dictator Paul Kagame voor het uit handen nemen van asielzoekers uit Groot-Brittannië.

Het is waarschijnlijk illegaal, en Patel realiseert zich ongetwijfeld dat het nooit echt zal gebeuren. Ze gooit alleen wat rood vlees naar de racistische en anti-immigratie kiezers die een grote rol hebben gespeeld in het aan de macht brengen van Johnson & Co. bij de laatste verkiezingen. Maar ze heeft het grotere probleem nog niet opgelost, namelijk wat er met Johnson moet gebeuren. Niemand heeft dat.

Johnson's populariteit in de partij en in het land is ingestort, en zelfs zijn recente sub-Churchilliaanse houding in Oekraïne heeft die niet kunnen herstellen. Maar na de neergang van Rishi Sunak's ster, hebben de Conservatieven geen andere kandidaat die het electoraat kan bekoren. Bovendien zal Johnson zeker niet zonder slag of stoot gaan.

De meest waarschijnlijke uitkomst is een patstelling: een impopulaire regering die afstevent op een crisis rond de kosten van levensonderhoud zonder zichtbare strategie en met nog twee jaar te gaan tot de volgende verkiezingen. Ze hebben geen beleid dat verder gaat dan 'Brexit', dat zelfs zijn vroegere voorstanders niet meer inspireert, en de vurigste wens van hun vijanden is dat Johnson in functie blijft tot die verkiezingen er eindelijk aankomen.

Waarschijnlijk zal hij dat doen.

Author

Gwynne Dyer is an independent journalist whose articles are published in 45 countries.

Gwynne Dyer