Omdat het van het platform kwam. In feite bereikte het 39 km hoog voordat het veiligheidssysteem het opblies: niet slecht met ten minste zes van de 33 motoren buiten werking. Het was nooit de bedoeling om weer te landen. Het plan was om, als het zover zou komen, beide onderdelen, de Super Heavy eerste trap en 'Starship', de lading, in zee te laten storten.

Dit is eigenlijk hoe de ontwikkelingsstrategie van Musk, ook bekend als de 'iteratieve ontwerpmethodologie', hoort te werken. Je duwt het systeem in ontwikkeling tot er iets kapot gaat; je zoekt uit wat er fout ging en lost dat op; dan duw je het systeem verder tot er weer iets kapot gaat. Herhaal dit totdat er niets meer stuk gaat en je een systeem hebt dat werkt.

Grote, door de overheid gefinancierde organisaties als NASA kunnen dit niet. Zij moeten jarenlang elk denkbaar risico onderzoeken en afdekken, omdat een mislukking een grote smet op hen werpt. Terwijl in het iteratieve model, mislukkingen zijn hoe je vooruitgang boekt.

De iteratieve strategie kost misschien meer, althans op korte termijn, maar Musk kan het zich veroorloven. Je kunt het niet doen met mensen aan boord - maar idealiter zet je geen bemanning aan boord totdat je alle fouten hebt gevonden en verholpen. En het is snel: Musk noemde het idee voor Starship pas tien jaar geleden voor het eerst. (Dat is erg snel, in een dergelijk geval.)

Dus alle mensen die daadwerkelijk geld op tafel hebben liggen (inclusief NASA, die afhankelijk is van Musk om de maanlander te leveren) zijn best blij met zijn vorderingen. Des te meer als blijkt, wat zeer waarschijnlijk lijkt, dat het probleem van donderdag helemaal niet aan de raket lag, maar aan het lanceerplatform.

Dit is de grootste raket ooit gelanceerd: twee keer zo krachtig als zijn naaste rivaal. De ontploffing van de 33 motoren was enorm, en de raket stond 8 seconden lang aan het platform geklemd terwijl de motoren op volle kracht draaiden. Op de video's is te zien hoe het beton van het platform uiteenvalt en rondvliegt, en hoe een gat in de aarde eronder wordt geslagen.

Ze werken aan een watersproeisysteem om de toren te beschermen, maar dat is nog niet klaar. Gewoonlijk is er een vlammengeul om de raketontploffing van het platform weg te leiden, maar ze dachten die niet nodig te hebben. De brokstukken vlogen omhoog en raakten enkele motoren aan één kant van de cluster, die uitbrandden. Dat bracht de stuwkracht uit balans en de raket begon te tuimelen. Boem!

De ingenieurs van Space-X zijn niet onfeilbaar, maar ze proberen het gewoon opnieuw. Er zijn al drie Starships gebouwd, en Musk zegt dat ze "over een paar maanden" een nieuwe zullen testen. Als de schade aan het platform erg genoeg is kan het langer duren dan dat, maar het zal nog steeds waarschijnlijk dit jaar zijn.


En wat maakt de gedeeltelijk geslaagde testvlucht van een nieuwe raket in Zuid-Texas meer dan 500 woorden waard in deze achtenswaardige publicatie? Het feit dat deze raket de manier is waarop de mensheid het heelal in gaat. Misschien wel de enige manier.

Starship zal de kosten om materiaal in een lage baan om de aarde te krijgen honderdvoudig verminderenen. Het kan bijtanken in de ruimte, en echt grote ladingen vervoeren naar de meeste delen van het zonnestelsel. Het is de game-changer: zodra deze technologie volledig operationeel is, zijn we er voorgoed uit. En wat Elon Musk nu doet, had veertig jaar geleden al gedaan kunnen worden.

Er zit geen baanbrekende technologie in Starship die er in 1983 nog niet of bijna was, behalve sommige aspecten van rekenkracht. Mensen werden gewoon afgeleid door oorlogen en andere crises in de jaren zeventig, en de hele ruimtevaartonderneming werd op een zijspoor gezet. Dat zou opnieuw kunnen gebeuren.

Het enthousiasme is nu terug, maar zelfs in dit tijdperk is Musk de enige met de drive, de verbeelding en de middelen om iets als Starship te bouwen. Noch de man, noch het tijdperk zal eeuwig duren, en het zou allemaal weer weg kunnen glippen als de fundamenten van een ruimte-economie (waarvoor Starship nodig is) niet zijn gelegd tegen de tijd dat de een of de ander er niet meer is.

Musk lijdt aan willekeurige enthousiasmen (zoals Twitter) die hem blootstellen aan financiële rampen. Een of andere dwaze oorlog kan de grote mogendheden aantrekken en ieders aandacht ergens anders op vestigen. Een plotselinge verandering in het klimaat kan ons allemaal in moeilijkheden brengen.

Maar als geen van die dingen fout gaan, zijn we over tien jaar een echte ruimtevarende soort. Vijftien, in het uiterste geval.

Author

Gwynne Dyer is an independent journalist whose articles are published in 45 countries.

Gwynne Dyer