Hamas is ernstig verzwakt na het verlies van minstens 10.000 strijders die gedood werden in een jaar van gevechten in de verwoeste straten van Gaza en de tunnels eronder. Maar er zouden minstens twintigduizend Israëlische soldaten nodig zijn om de overgebleven Hamas-strijders in hun holen te houden.

Israël vecht ook al aan een tweede front op de 'Westelijke Jordaanoever', waar drie miljoen Palestijnen al 57 jaar onder Israëlische militaire bezetting leven. De huidige laag-intensieve oorlog tussen joodse kolonisten en Palestijnse strijders heeft het afgelopen jaar slechts honderden doden geëist, maar om een 'derde intifada' in te dammen zouden nog eens minstens 20.000 soldaten nodig zijn.

Dus waarom zou Netanyahu het opnemen tegen Hezbollah, dat een veel geduchtere vijand is? Hezbollah heeft de volledige controle over Zuid-Libanon, naast de noordgrens van Israël, en heeft minstens 50.000 fulltime strijders plus nog eens 50.000 reserves. Belangrijker nog, het heeft 150.000-200.000 raketten, grotendeels geleverd door Iran.

Duizenden van die raketten zijn precisiegeleide ballistische raketten met grote explosieve kernkoppen die overal in het land kunnen komen. Israël heeft goede afweermechanismen tegen raketten, maar die zouden door hun aantallen overweldigd worden als Hezbollah alles op alles zou zetten.

Israël betrekken bij een grootschalige oorlog met Hezbollah en misschien ook met haar Iraanse sponsor klinkt als een ramp in de maak, maar de Israëlische premier is een gladde klant.

Hij ontweek met succes de schuld voor zijn overrompeling toen Hamas op 7 oktober 1200 Israëli's vermoordde en 250 anderen ontvoerde. Er is genoeg tijd verstreken en er zijn genoeg Palestijnen gedood in Gaza dat het Israëlische publiek nu verder is gegaan.

Maar hij moet de oorlog ook voortzetten. Daarom heeft hij president Biden vijf keer beloofd om een staakt-het-vuren te accepteren, en heeft hij net zo vaak zijn woord gebroken. (De laatste keer was minder dan twee weken geleden.) Biden kan gewoon niet voorbij zijn loyaliteit aan het lang vervlogen Israël van zijn jeugd, dus hoewel hij Bibi persoonlijk verafschuwt, blijft Israël alle wapens krijgen die het wil.

Maar waarom moet Netanyahu de oorlog gaande houden en waarom zou hij nu escaleren?

De oorlog gaande houden betekent dat Netanyahu's coalitieregering niet instort, en zolang hij premier in oorlogstijd is, wordt het corruptieproces dat hem waarschijnlijk naar de gevangenis zou sturen, opgeschort. Nu escaleren zou een grote oorlog in het Midden-Oosten betekenen, net nu de Amerikanen gaan stemmen, wat in het voordeel zou moeten zijn van Donald Trump, Netanyahu's vriend en bondgenoot.

Bovendien is er altijd de mogelijkheid dat een grote oorlog met Hezbollah Iran zou meeslepen, wat dan waarschijnlijk ook de Verenigde Staten zou meeslepen, wat Netanyahu's liefste wens in vervulling zou laten gaan.

Het noordelijke front van Israël is echter stabiel, zo niet rustig geweest. Hezbollah vuurde dagelijks tot 150 korteafstandsraketten en artilleriegranaten af op het noorden van Israël en Israël deed hetzelfde terug, maar het was vooral voor de show. Aan beide kanten zijn veel mensen gevlucht of geëvacueerd, maar er zijn niet veel doden gevallen.

Toen, ongeveer tien dagen geleden, begon Netanyahu het op te voeren. Eerst de ontploffende piepers en walkietalkies die enkele duizenden Hezbollah-agenten en enkele onschuldige omstanders doodden, verminkten of verblindden, en verzadigingsbombardementen en beschietingen van Hezbollah-doelen in Zuid-Libanon en Beiroet.

En tot slot, afgelopen vrijdag, de massale aanval met 'bunker-buster' bommenwerpers op het ondergrondse hoofdkwartier van Hezbollah in Beiroet, waarbij Hasan Nasrallah, al 32 jaar leider van Hezbollah, en een onbekend aantal andere hooggeplaatste Hezbollah-functionarissen om het leven kwamen.

Dit alles is zorgvuldig gepland, waarschijnlijk over een periode van zes maanden of meer. Een overwinning zou zeker Netanyahu's verlossing bezegelen en hem electoraal vuurvast maken - maar het project om een einde te maken aan Hezbollah is nog steeds niet verzekerd van succes.

De organisatie heeft een verschrikkelijk pak slaag gekregen en er zijn zoveel sleutelfiguren gedood of uitgeschakeld dat de reactietijden waarschijnlijk traag zullen zijn. Maar ik ging als journalist mee met de Israëlische troepen toen ze Libanon voor het eerst binnenvielen in 1982, en het werkte die keer niet eens zo goed.

In het begin waren er weinig serieuze gevechten, maar naarmate de bezetting voortduurde, groeide het verzet. Hezbollah werd opgericht, het aantal Israëlische slachtoffers nam toe en na achttien jaar van hinderlagen en zelfmoordaanslagen trokken de Israëli's zich terug.

De Israëlische defensiemacht viel Libanon opnieuw binnen in 2006 en Hezbollah vocht hen in 33 dagen tot staan. Ondanks de schade die Hezbollah de laatste tijd heeft opgelopen, is Hezbollah nu nog beter bewapend en getraind. Netanyahu moet zijn kippen niet te vroeg tellen.

Author

Gwynne Dyer is an independent journalist whose articles are published in 45 countries.

Gwynne Dyer