Vreugdes van Portugal - Uitsig vanaf 'n heuwel

Die jaag het my die pad deur die eikewoud gewys, van hoë takke af gewaal en geskend as ek daal. Jays doen nie draai nie. Jays is besige voëls en moet jou vinnig op pad bring sodat hulle onwaargeneem na hul geheime weë kan teruggaan.

In die lente sal hierdie bosse gevul word met die geluid van koekoeke en hoopoes en selfs in die glans van die somer uitstraal hulle 'n gevoel uit dat die tyd, indien nie presies stil staan nie, buigsaam of elasties voel, waar eeue sekondes en minute vir ewig duur, albei terselfdertyd. Die terreine van neolitiese nedersettings verder op die heuwel dra net by tot die indruk van ontwrigte tyd.

Skrywer: Fitch Oâ'connell;

Aardspoor

Verder die eikehoud is 'n breë geslaaste aardbaan wat na die top bo Perraã§o lei. Op pad gaan dit deur 'n halfdosyn tumuli, in die algemeen bekend as mamoas. In die laat neolitiese tydperk was dit die gewoonte om die lyke van diegene wat waardig beskou word, te begrawe in reuse-heuwels wat naby die hoofpaaie opgerig is, dus is die spoor waarop ek geloop het, minstens vyfduisend jaar lank deur ander voete gedraap, waarskynlik baie langer. Dit is moeilik om nie te verwonder dat u skielik 'n medereisiger saam met u voorouers vind nie. Tydsreis het nooit so maklik gevoel nie.

Aan die ander kant was iets anders in hierdie heuwelagtige en digbeboste land om die onversorgde tumuli te ontdek. Die kaarte toon die benaderde ligging van 'n halfdosyn begrafnisheuwels, maar die werklike bevinding was 'n wegkruip tot niks, tensy geskeurde broeke en doringgekrape hande as iets tel. Op 'n manier het dit egter miskien glad nie saak gemaak nie en die daad van soek was wat belangrik was. Daar was skielike songevulde ruimte - vlekkelde glades, nie minder vreemde kolle waakkleurige lichen, halfbegrawe klippe wat moontlik lintels was of nie, steil hummokke wat in plantegroei gedomp is, vreemde

Skrywer: Fitch Oâ'connell;

Wat was die drang om eintlik 'n mamoa te vind? Waarskynlik dieselfde fassinasie wat ek as kind gekry het in die historiese dorp waarin ek grootgeword is, waar ek van tyd tot tyd oor 'n klipskerf wat uit die Renaissance dateer het. Ek het my vinger langs die delikate beitelwerk van 'n vakman wat op presies dieselfde plek gestaan het om byna 'n halwe millennia tevore te werk en 'n skakel probeer maak. Was ek destyds as kind of meer onlangs op die Portugese heuwel suksesvol? Wie weet?

Rotsagtige hoogtes

Op die rotsagtige hoogtes van Monte Galego is daar niks van die ou nedersetting wat deur die onopgeleide oog gesien kan word nie, maar die bewyse is daar dieselfde - pylpunte, pottebakkerte, oorblyfsels van vuurvuurte - alles binne 'n natuurlike kring van groot rotse. Baie heuwels in die onmiddellike omgewing was die tuiste van mense in die laat Neolitiese en vroeë Chalkolities. Dit was ongetwyfeld maklik om te verdedig, die ryk bewerkbare grond van die valleie en die oorvloed van water sterk besienswaardighede.

Skrywer: Fitch Oâ'connell;

Ek het nie verwag om wilde diere te ontmoet nie, maar ek dra vir die geval 'n stok. Wilde varke kan steeds 'n bedreiging in hierdie dele wees, maar wilde honde is meer waarskynlik, soos 'n skaduwee van die wolwe wat hier rondom die onlangse geheue rondwaal het. Geen soeke het my op die heuwel geskep nie, maar 'n Iberiese houtkapper het baie vir haarself te sê gehad. Terwyl ek in die vallei gestap het, het ek besin dat dit baie waarskynlik was dat baie van die inwoners van naburige halwe en dorpe direk afstam van diegene wat eens in die nedersetting op die heuwel gewoon het en wat hul waardighede in groot aardbegrafniskamers begrawe het. Met dit in gedagte was dit moeilik om nie 'n tweede blik te gee op die ou man wat dooie hout in 'n veld skoonmaak nie. Ek het nie geweet wie hy was nie en ek het nie met hom gepraat nie, so dit was makliker vir my om die hele geskiedenis van menslike nedersetting in hierdie vallei op sy skouers te plaas. Wat ek seker was, was dat hy een van 'n geslag was wat heeltemal in ooreenstemming is met die grond wat hulle werk.

Skrywer: Fitch Oâ'connell;

My oorlede skoonpa was so: 'n man vol kennis oor sy natuurlike omgewing, maar onbelemmer deur enige sentimentele of romantiese idee van enige daarvan; 'n bron van praktiese wysheid en diepgewortelde vaardighede. Soos ligbesoedeling wat ons intimiteit met die res van die kosmos uitvee, versmoor ons masjiengeleide lewens ons verhouding met die natuurlike wêreld en maak ons kennis daarvan vlakker. 'N Hartseer van die tyd is die onuitspreeklike gevoel dat baie van hierdie wysheid binnekort verlore gaan. Ek vermoed dat die bejaarde onbekende boer wat sy veld met 'n hark skoonmaak, meer gemeen het met die ou mense wat eens op die heuwel gewoon het as wat hy met die meeste van sy jonger tydgenote het.

Fitch is a retired teacher trainer and academic writer who has lived in northern Portugal for over 30 years. Author of 'Rice & Chips', irreverent glimpses into Portugal, and other books.

Fitch O'Connell