Als je het aan Google vraagt, vertelt het je helium-3, een isotoop van helium dat de ideale brandstof is voor kernfusiereactoren. Het is heel zeldzaam op aarde, maar NASA, het Amerikaanse ruimteagentschap, schat dat er een miljoen ton van op de maan is.

Er zijn echter nog geen kernfusiecentrales. Ze zijn nog steeds 'dertig jaar weg', zoals ze altijd zijn geweest. Waarom dan die haast?

De lancering maandagochtend van de nieuwe Peregrine maanlander, met aan boord een robotrover, is de eerste van een half dozijn 'mijnbouw'-missies die dit jaar op de maan zijn gepland. Sommige worden gefinancierd door NASA's Commercial Lunar Payload Services initiatief (CLPS); andere zijn particuliere start-ups die een zakelijke kans zien. Maar mijnbouw? Echt waar?

Nee. Er komt wel een soort mijnbouw bij kijken, maar de 'mijnwerkers' zullen op zoek gaan naar basisbronnen zoals water en zuurstof die op aarde gratis en overal beschikbaar zijn. Op de maan zullen ze graven in het 'regolith' (het maanequivalent van aarde) en in het ijs dat ze denken dat verborgen zit in verschillende kraters die nooit aan direct zonlicht zijn blootgesteld.

De verschillende landers en orbiters die dit jaar naar de Maan komen - SLIM, Peregrine, Nova-C, VIPER, Blue Ghost, enzovoort, om maar de Amerikaanse te noemen - zullen verschillende locaties voor maanbases en toegankelijke bronnen onderzoeken, want volgend jaar zullen er mensen zijn - en binnenkort zullen ze er voorgoed blijven.

Er zal volgend jaar of het jaar daarna geen continue menselijke aanwezigheid zijn, maar er zal veel komen en gaan, en er zullen permanent bemande bases zijn voor het einde van het decennium. Dat betekent dat er een hele infrastructuur moet worden opgezet in ten minste twee afzonderlijke versies, één voor de VS en zijn vrienden, één voor China.

We weten dat er op sommige plaatsen op de Maan bevroren water is (de Indiërs hebben het jaren geleden gevonden), maar we weten niet waar en hoeveel. Sommige mensen denken dat het misschien mogelijk is om overal vocht uit het regolith te halen, maar misschien ook niet.

Kleine kernreactoren kunnen je elektriciteit geven om water te splitsen, en dat geeft je zuurstof om te ademen en waterstof voor brandstof, maar er zijn talloze details om uit te zoeken. Kan hydrocultuur (en misschien vlees dat op roosters wordt gekweekt) voor het grootste deel van je voedsel zorgen, of moet het meeste van de aarde komen?

Als de bronnen van overvloedig ijs schaars zijn, wie krijgt dan de goede? Zal het maanstof overal in terechtkomen en jullie machines verstoppen? Dit is een hele wereld, zij het een kleine (ongeveer net zo groot als Azië minus het Midden-Oosten), en er zijn duizend dingen die we er niet over weten.

Dus waarom gaan we er allemaal weer heen na vijftig jaar, terwijl we de plek praktisch hebben genegeerd? Niet alleen de Chinezen en de Amerikanen, maar binnenkort ook de Indiërs, de Europese Unie en waarschijnlijk ook de Japanners en de Russen. Niet voor de 'wetenschap'. Ook niet voor de winst, hoewel er veel geld verdiend zal worden. Eén woord: prestige.

Apple TV+ heeft een sciencefictionserie gemaakt met de naam 'For All Mankind', gebaseerd op het simpele tegenfeit dat de Russen in de jaren zestig als eerste op de maan kwamen. De 'ruimterace' gaat dus nog tientallen jaren geloofwaardig door, hoewel geen van beide partijen er geld aan verdient of enig militair voordeel behaalt.

Het vierde seizoen is net afgelopen en onze helden zijn inmiddels op Mars, hoewel het in filmtijd nog steeds maar 2003 is. Prestige alleen was al een voldoende motief om ze daar te krijgen - en net zo in real time is wat bemande ruimtevaart voorbij de baan om de aarde eindelijk weer op de agenda zet de opkomst van een plausibele Chinese rivaal voor de Verenigde Staten.

Er zijn geen grote strategische of commerciële voordelen te behalen in deze strijd om prestige, maar er kunnen wel geschillen ontstaan over de beste locaties voor bases. Wat de diplomaten zorgen baart, is dat de verdragen die annexatie of wettelijk eigendom van maangebied verbieden, niet geratificeerd of onduidelijk zijn.

Wetenschappers aan de andere kant maken zich zorgen dat de beste locaties voor hun werk in de verdrukking kunnen komen door 'mijnwerkers' die naar ijs en andere natuurlijke hulpbronnen graven.

"We proberen de bouw van maanbasissen niet tegen te houden," legt professor Richard Green van de Universiteit van Arizona uit. "Er zijn daar echter maar een handvol veelbelovende locaties en sommige zijn wetenschappelijk gezien ongelooflijk waardevol. We moeten heel, heel voorzichtig zijn met waar we onze mijnen en bases bouwen."

Eerlijk is eerlijk, maar moge de strijd om prestige nog lang doorgaan. Het is verreweg de beste vorm van rivaliteit.

Author

Gwynne Dyer is an independent journalist whose articles are published in 45 countries.

Gwynne Dyer