Beide ouders van Shiino waren Oekraïners. Na de dood van haar vader trouwde haar moeder met een Japanse man en verhuisde ze naar Nagoya, waar Karolina vanaf haar vijfde opgroeide. Ze spreekt dus volledig vloeiend Japans, heeft de Japanse nationaliteit en ziet zichzelf als Japanse.

Soortgelijke dingen gebeuren met in China geboren kinderen die opgroeien in Vancouver en in Turkije geboren kinderen die opgroeien in Leipzig, en niemand ziet het als opmerkelijk. Natuurlijk zijn ze respectievelijk Canadees en Duits. Wat zouden ze anders zijn? Maar een in Oekraïne geboren kind dat Japans wordt? Ondenkbaar in Japan, althans dat was het vroeger.

Zoals een huilende Karolina Shiino zei nadat ze haar kroon in ontvangst had genomen: "Er waren raciale barrières en het was een uitdaging om geaccepteerd te worden als Japanse." IJverige journalisten hadden geen moeite om racistische citaten op te graven om haar punt te illustreren.

"Deze persoon die gekozen is als Miss Japan is niet eens een mix met Japans maar 100% puur Oekraïens. Waar is de Japansheid?" stond in een bericht op X, vroeger bekend als Twitter. Maar de beroemde Japanse obsessie om raszuiver te zijn is helemaal niet Japans. Het is de positie van waaruit de meeste landen die massa-immigratie ontvangen zijn begonnen.

In 1968, toen de eerste immigratiegolf uit West-Indië zich in Groot-Brittannië vestigde, hield de conservatieve politicus Enoch Powell een rabiaat racistische toespraak waarin hij waarschuwde dat het zou eindigen in "rivieren van bloed". Zijn toespraak werd veroordeeld door 'het establishment', maar veel gewone mensen deelden Powells wens om de immigranten naar huis te sturen.

Een halve eeuw later is Ncuti Gatwa, een man die in Rwanda is geboren en in Schotland is opgegroeid, de nieuwste acteur die Doctor Who speelt (en die als geen ander archetypisch Britser kan zijn, ook al is hij naar verluidt een onsterfelijke ruimtewezen met twee harten). Vijftien procent van de Britse bevolking is immigrant en er zijn geen rivieren van bloed gevloeid.

De meeste mensen raken gewend aan diversiteit en velen juichen het toe. Er zullen altijd mensen zijn die vasthouden aan hun vooroordelen, maar massale immigratie heeft veel landen vreedzaam veranderd - en Japan zal de volgende zijn.

Japan is nog steeds in het stadium waarin mensen van de oudere generatie, vooral die van conservatieve snit, nog steeds vrij onbewust racistische standpunten verkondigen. Voormalig premier Taro Aso beschreef Japan bijvoorbeeld ooit als een natie van "één ras, één beschaving, één taal en één cultuur". Maar dat was 20 jaar geleden. Hij zou het vandaag de dag niet meer zeggen.

Het geboortecijfer in Japan is laag, de bevolking daalt snel en het land heeft immigranten nodig om de show draaiende te houden. Slechts 1,2% van de bevolking van het land was in het buitenland geboren in 2000; dat is nu bijna verdubbeld tot 2,3% - en het ministerie van Arbeid voorspelt dat het 11% zal zijn in 2070.

Zuid-Korea heeft ook 2,3% buitenlanders in de bevolking. Het heeft het op één na laagste geboortecijfer ter wereld (Taiwan is het laagste), en hoewel de Koreaanse regering geen voorspellingen heeft gedaan over toekomstige immigratie zullen de benodigde aantallen waarschijnlijk nog hoger zijn dan voor Japan.

Dat brengt ons tot slot bij China, waar de bevolking al daalt en waarvan wordt voorspeld dat deze aan het eind van de eeuw zal zijn gehalveerd. Een dalende bevolking betekent ook een bevolking waarvan de gemiddelde leeftijd stijgt en China zal in de volgende generatie minstens honderd miljoen immigranten nodig hebben om voor hen te zorgen.

Iedereen die het China van vandaag kent, zal het moeilijk vinden om zich een China voor te stellen waar 15%-20% van de bevolking bestaat uit Indiërs, Filippino's, Nigerianen en Indonesiërs, samen met een paar Zweden, Amerikanen, Japanners, enz. Maar als dat niet gebeurt, zullen er heel slechte dingen gebeuren, zowel voor de Chinese ouderen als voor de Chinese economie.

De armere Aziatische landen waar het grootste deel van deze immigratie vandaan zou komen, zullen echter alleen emigreren als er thuis niet genoeg mogelijkheden zijn. De geboortecijfers zijn al op vervangingsniveau en dalen nog steeds in de meeste van die landen en hun economieën groeien snel, dus hun burgers zullen misschien niet in de benodigde aantallen komen.

In dat geval zou de enige grote langdurige leverancier van immigranten voor Oost-Azië Afrika kunnen zijn, waar de geboortecijfers hoog zijn gebleven en de economische groei geen gelijke tred houdt. Dat zou een zeer interessante culturele mix zijn, maar waarom niet?

Author

Gwynne Dyer is an independent journalist whose articles are published in 45 countries.

Gwynne Dyer