Misschien ben je geneigd om je haar groen te verven, een neusring te dragen en van ganser harte die overvloedige Thunbergiaanse profeten van het naderende klimaat onheil te onderschrijven, terwijl de brutale Zweedse tiener de grote WOKE wereld de stuipen op het lijf jaagt. Of misschien ben je meer geneigd om je aan te sluiten bij de idealen van Farag terwijl hij en zijn cohorten lyrisch vertellen over het nieuwste van het rechtse platform GB NEWS, de duidelijke antithese van Guardianistische journalistiek.

Eerlijk gezegd kan de hysterie van beide partijen me weinig schelen. Ik zie gewoon twee partijen die absoluut briljant zijn in het beargumenteren van hun punt, maar niet met heldere of samenhangende ideeën lijken te komen over hoe de problemen waarover ze kibbelen moeten worden aangepakt. Dat maakt het allemaal een beetje verloren.

Ik kan toch niet de enige zijn die beide fanatieke kanten even vervelend vindt? Ik denk dat de wereld, met zijn overvloed aan problemen, een veel grotere kans heeft om een betere plek te worden als we minder horen van Trump of Thunberg met hun collectieve bataljons van dogmatisch geladen toegewijden. De toegewijden hebben de bijna debiele neiging om slechts één kant van elk argument te zien. Het is een eigenschap die me enigszins verontrust. Als dit alles is wat we hebben om mee te spelen deze dagen, geen wonder dat onze wereld in de problemen zit.

Het hele ellendige "Links versus Rechts" gedoe kwam onlangs onder de aandacht van de sociale media toen Andrew Tate een Twitter ruzie had met Greta Thunberg. Het begon allemaal toen Tate Greta beschimpte over zijn grote collectie van planeetvernietigende auto's. Zijn tweet bood Greta blijkbaar aan een lijst van zijn autocollectie te sturen, compleet met een uitdraai van hun vervuilende statistieken. Thunberg hapte toe en antwoordde op hilarische wijze dat de heer Tate waarschijnlijk niet erg goed bedeeld was als het gaat om een bepaalde kwestie van fysieke mannelijkheid (meestal gemeten in inches).

Ik denk dat de meeste mensen zeer geamuseerd waren door Greta's antwoord. De meesten lijken het eens te zijn met haar beweringen, want niets schreeuwt "mannelijk tekort" als een kerel die opschept over zijn sportwagens. Maar de lof en verering die sindsdien aan Greta is geschonken is zeker wat overdreven. Een spottend links koor heeft de jonge Zweedse verheven tot bijna heilige, omdat de kleine Greta (zegen haar) in haar eentje een groot fascistisch monster heeft gedood met één fatale opmerking over zijn toch al dubieus geproportioneerde mannelijkheid. Kut!

Het meest opvallende dat deze onzinnige botsing heeft aangetoond is hoe opmerkelijk de twee partijen (in dit hedendaagse cultuurconflict) eigenlijk op elkaar kunnen lijken. Aan de ene kant hebben we een stel trieste mannelijke eenlingen die elk woord van Tate vereren. Aan de andere kant hebben we een heleboel jonge, zelfhatende, middenklasse eco-strijders die rebelleren tegen hun eigen bevoorrechte opvoeding en die Greta (zegen haar) zien als een soort groene godin die is uitverkoren om over deze noodlijdende aarde te lopen met als enige doel haar te zuiveren van alle abjecte grofheid van de mensheid. Dat is een hel van een taak!

Zoals ik al eerder zei, is er duidelijk geen morele gelijkwaardigheid tussen Tate en Thunbergs politiek of hun persoonlijkheden. Hoewel ik het vaak oneens ben met Thunbergs vaak extreme wereldbeelden, is er absoluut geen wedstrijd tussen Greta en Tate (als mensen). Greta krijgt iedere keer mijn stem. Tate verklaart zijn vrouwenhaat met een misselijkmakende trots. Hij is zelfs gearresteerd op verdenking van mensenhandel. Ik begrijp niet hoe zo iemand een podium krijgt, gezien zijn overtredingen?

Het probleem is dat er onmiskenbare overeenkomsten zijn tussen Tate's online aanwezigheid en die van Greta. Beide individuen zijn onbetwistbaar nihilistisch. Tate en zijn provocerende groep online tegenstanders verafschuwen het idee van een traditionele gemeenschap. Ze lijken de voorkeur te geven aan de vluchtige genoegens van promiscuïteit, binnen hun grove hedonistische en betekenisloze bestaan. Een bestaan dat gegarneerd wordt door de smakeloze beknellingen van hun mega-consumeristische neigingen. Thunberg en haar volgelingen beschouwen de hele moderne samenleving (met name het Tate-model) als zeer vervuilend, gevaarlijk, onethisch en giftig. Thunbergiaanse ideologen lijken te verlangen naar een soort pre-industrieel, retrograde bestaan waarin de menselijke verworvenheden zo goed als afgewikkeld zijn en ons allemaal terugslepen naar een Flintstones-achtige staat van holbewonerschap.

Op hun eigen manier lokken zowel het model van Tate als dat van Thunberg hun volgelingen naar zeer duistere plaatsen waar de neiging bestaat tot angst en afkeer van de moderne maatschappij. Beide facties hebben diep onlogische en ingebakken visies op hun utopie. Maar het bezitten van een vloot benzineslurpende sportwagens zal voor de gemiddelde Tate-aanhanger even onbereikbaar zijn als Greta's fantastische aspiraties, terwijl zij en haar discipelen samen manieren bedenken om zoveel mogelijk verworvenheden van de moderne maatschappij terug te draaien. Het is een slechte keuze tussen de excessen van opzichtige consumptie en de extremen van verlammende conservatie. Niet echt een realistische keuze.



We hoeven niet ver te zoeken om de demagogie in beide kampen te zien. We weten allemaal nog hoe modieus linkse grootstedelijke stemmers "laagopgeleiden" hekelden omdat ze voor Brexit kozen. Ik heb nog nooit Brexit-stemmers ontmoet die voorstanders van Brexit op dezelfde manier verafgoden als links Greta tot bijna-heilige heeft verheven vanwege haar vaak gebrekkige overtuigingen. Elke kritische analyse van Greta wordt bijna behandeld als godslastering, haar woorden worden vereerd als evangelie. Eminente politici zijn voor haar voeten gestruikeld en hebben haar heftige terechtwijzingen stilzwijgend getolereerd.

Na de legendarische Twitter ruzie heeft het groene commentariaat de spot gedreven met de goedgelovigheid van Andrew Tate's trieste volgelingen, zonder ooit volledig te beseffen dat ze zelf net zo goed een stelletje triestelingen zijn. Iemand moet uitleggen dat het idoliseren van een jong meisje dat voortdurend roept dat de wereld vergaat net zo gek is als het aanbidden van een duidelijk gestoorde vent die roept "ik heb veel dure auto's en jij niet". Wat we hier zien zijn twee wangen van één asociale kont.

Natuurlijk is Greta absoluut niet te vergelijken met de snode Tate, maar haar aanhang is potentieel veel gevaarlijker. Dat komt omdat haar kruistocht tegen de moderniteit enorm in de mode is geraakt en haar minachting voor het industrialisme brede politieke steun geniet. Voor mij is Thunbergs merk van extremisme veel zorgwekkender dan een opschepperige online trol die een hoop onzin over snelle auto's vertelt aan een stel beïnvloedbare tieners die hem uiteindelijk zullen vervelen.

Helaas leven in 2023 nog steeds drie miljard mensen in bittere armoede. Tegen economische groei zijn en een systeem aanklagen waarvoor momenteel geen realistisch alternatief bestaat, is veel roekelozer dan Tate's zielige aanstellerij ooit zal zijn. Het zou toch beter zijn als iedereen gaat bespreken hoe we al die belaagde miljarden een vruchtbaar en zinvol leven kunnen bezorgen? Is het te veel om te proberen ervoor te zorgen dat iedereen een kans heeft op een fatsoenlijk leven. Links noch rechts, Tate noch Thunberg hebben grote ideeën over hoe zo'n eervol streven kan worden verwezenlijkt.

Author

Douglas Hughes is a UK-based writer producing general interest articles ranging from travel pieces to classic motoring. 

Douglas Hughes