Het gaat over een kikker die doet wat kikkers doen aan de oever van de Jordaan. Er komt een schorpioen aan en die vraagt de kikker om een lift naar de overkant. De kikker weigert en wijst erop dat de schorpioen hem zou kunnen steken.

'Doe niet zo gek,' zegt de schorpioen. Schorpioenen kunnen niet zwemmen. Ik zou ook sterven. Dus de kikker zegt 'Oké, ga maar op mijn rug zitten,' en daar gaan ze. Halverwege steekt de schorpioen de kikker.

Terwijl ze allebei onder de Jordaan zinken, hijgt de stervende kikker: 'Je bent gek. Waarom deed je dat? Je hebt ons allebei gedood. De schorpioen haalt zijn schouders op (voor zover schorpioenen dat kunnen) en zegt: 'Dit is het Midden-Oosten.

Mensen in het Midden-Oosten haten dat verhaal, maar toch...

Begin met het feit dat zowel Hamas als Israëls premier Binyamin Netanyahu altijd hetzelfde hoofddoel hebben gehad: het dwarsbomen van de 'tweestaten-vredesregeling' die het gebied dat bekend staat als Palestina zou hebben verdeeld tussen de Palestijnse Arabieren en de zionistische Joden.

Dat was het nachtmerrie-ideaal dat Netanyahu en Hamas tot objectieve bondgenoten maakte. Ze wilden allebei al het land 'tussen de Jordaan en de zee' voor hun eigen volk, niet een of ander armoedig compromis dat het tussen hen verdeelde. Ze waren vijanden, maar hun voornaamste plicht tegenover het geloof en de geschiedenis, in de ogen van beide partijen, was om de tweestatenoplossing tegen te houden.

Dus vermoordde een extreemrechtse Joodse radicaal in 1995 de Israëlische premier Yitzhak Rabin, de voormalige generaal en oorlogsheld die de 'Oslo-akkoorden' ondertekende die een vredesregeling met twee staten beloofden.

De nieuw gevormde Hamas hielp Netanyahu vervolgens aan de macht bij de verkiezingen van 1996 door een terroristische campagne van bomaanslagen te lanceren die genoeg Israëli's in zijn armen dreef om de verkiezingen te winnen. Hij was 'Mr. Veiligheid' en hij zou Israël beschermen tegen de kwaadaardige terroristen.

Hij zei het nooit met zoveel woorden, om voor de hand liggende diplomatieke redenen, maar Netanyahu beloofde de Israëli's impliciet dat ze voor altijd heel Palestina konden houden. Een twee-staten-akkoord was niet nodig - en met dat principe was Hamas het helemaal eens, ook al gaf Hamas er de voorkeur aan om op lange termijn alle Joden de zee in te drijven.

Hamas en Netanyahu communiceerden nooit rechtstreeks, maar dat vormde wel de basis voor een 27-jarige samenwerking tussen de twee partijen. Netanyahu was slechts zestien van die jaren rechtstreeks aan de macht, maar het beleid veranderde nooit: genoeg hulp doorlaten om Hamas levensvatbaar te houden in Gaza en tegelijkertijd zijn rivaal op de Westelijke Jordaanoever, de Palestijnse Autoriteit die voorstander is van twee staten, ondermijnen.

Wat deze lange samenwerking uiteindelijk saboteerde, was niet de occasionele schietpartij tussen de Israëlische defensiemacht en Hamas ('grasmaaien', noemde de IDF het), maar het feit dat Israël vredesakkoorden sloot met de grote Arabische staten. Zonder hun financiële en morele steun zou de Palestijnse zaak uiteindelijk verwelken en sterven.

Hamas had dus een grote oorlog nodig om dat proces te doen ontsporen: één die genoeg Palestijnen 'martelde' om de rest van de Arabische wereld te beschamen voor het verraden van de heilige zaak.

(Sterven voor de zaak, zelfs andere moslims laten doden voor de zaak, is noch een misdaad noch een tragedie in de ogen van islamisten. Het is een moreel prijzenswaardige daad).

De gruweldaden van 7 oktober waren bedoeld om de Israëli's tot woede en een 'machtige wraak' (Netanyahu's woorden) aan te zetten. Hamas wilde 11.000 Palestijnen, waarvan de helft kinderen, laten doden door Israëlische vuurkracht. Het wilde dat de Israëli's ziekenhuizen vernielden terwijl ze de Hamas-bases eronder probeerden te bereiken. (Natuurlijk zijn die daar. Waar zou je ze anders moeten laten?)

Dit is wat ze leren in de inleidende cursussen over 'guerrilla- en terroristische strategieën' in elke militaire stafopleiding ter wereld. Wat ze niet leren - niet kunnen leren - is hoeveel geweld te veel is.

Het doel van Hamas was alleen maar om een einde te maken aan het streven naar een 'regeling' die van Israël een aanvaardbare handelspartner voor Arabische staten zou maken en heel Palestina permanent onder Israëlische controle zou laten. Daar is Hamas zeker in geslaagd, maar daarmee heeft het ook onbedoeld het slapende monster gewekt dat het het meest haat en vreest: de tweestatenoplossing.

De Israëli's houden niet van het doden van kinderen. (Ik zou hebben gezegd 'natuurlijk', maar sommige mensen snappen het niet. Het is niet alleen slecht; het is ook totaal contraproductief in termen van de propagandaoorlog). Maar er bestaat niet zoiets als precisiebombardementen in stedelijke gebieden die onschuldigen sparen. Het is een fantasie.

Vijf weken bombarderen heeft elders genoeg mensen ziek gemaakt dat het idee van twee staten in Palestina weer op tafel ligt. Of het echt kan werken is niet duidelijker dan de vorige keer, maar het is zeker niet wat Netanyahu of Hamas voor ogen hadden.

Author

Gwynne Dyer is an independent journalist whose articles are published in 45 countries.

Gwynne Dyer