Portugese kloostersnoepjes zijn ontstaan in Portugese kloosters. De meeste van de gemaakte zoetigheden gebruiken ingrediënten zoals eigeel en suiker, wat aantoont dat ze mogelijk zijn ontstaan na de ontdekking van Brazilië.

Vanaf de 16e eeuw, na de ontdekking van Brazilië, hadden de Portugezen gemakkelijker toegang tot suiker, die de honing verving die in Portugese recepten werd gebruikt. Van de 18e eeuw tot de 19e eeuw was Portugal een van de grootste eierproducenten van Europa, met kloosters als de plaats waar de productie plaatsvond. Klanten vroegen echter alleen om het wit van de eieren en lieten het eigeel achter in de kloosters. Het eiwit werd gebruikt voor het maken van wijn en zelfs voor het strijken van kleding, met name de habijten van leden van religieuze ordes of de jurken van de adel.

Er was een enorme verspilling van eigeel, dat soms werd gebruikt om dieren te voeden, aangezien nonnen hun vrije tijd besteedden aan het vinden van manieren om de dooiers te gebruiken en voedselverspilling te voorkomen.

In de 18e eeuw werden de religieuze ordes ontmanteld, waardoor ze de privileges verloren die ze tot dan toe hadden. In veel gevallen waren het de zoetigheden die sommige kloosters in leven hielden.


Pudim de Abade Priscos

Pudim de Abade de Priscos, typisch voor Braga, in het noorden van het Portugese vasteland, werd beroemd toen de abt van Priscos het recept leerde aan Pereira Júnior, hoofd van een school in Bragas.

Het recept bevat ingrediënten zoals suiker, eierdooiers, portwijn en zelfs hamspek, het liefst heel vet, uit Chaves of zelfs Melgaço. Zoals bij veel conventionele zoetigheden is het nodig om een suikersiroop te maken, die zorgvuldig met het eigeel moet worden gemengd.


Papo de Anjo

Deze lekkernij is waarschijnlijk uitgevonden in het Litoraal van de Douro en wordt geserveerd met suikersiroop. Gekookt met eierdooiers en suiker, kan eiwit in kleine hoeveelheden worden gebruikt en tot een stijve piek worden geklopt. Na de eerste bereiding, in kleine ronde vormen, worden de Papos de Anjo gekookt in een suikersiroop op smaak gebracht met sinaasappelschil en, indien gewenst, rum.

Credits: Wikipedia ;

Doce Fino

Doce Fino komt traditioneel uit de Algarve en trekt ieders aandacht met zijn eigenaardige kleuren en vormen. Hoewel de exacte oorsprong van Doce Fino onbekend is, wordt geschat dat het van kloosterlijke oorsprong kan zijn, maar met enkele Arabische invloeden, zoals gebruikelijk in de Algarve.

Gemaakt van amandelspijs, een vrucht die veel voorkomt in de regio, en gevuld met slierten eigeel, hebben Doce Fino meestal de vorm van groenten, fruit en zelfs motieven die verband houden met de zee, zoals vissen en schelpdieren.


Brisas do Lis

De Brisas do Lis komen oorspronkelijk uit Leiria en zouden de oorsprong zijn van de Braziliaanse Quindim, die in plaats van met amandelen wordt gemaakt met kokosnoot.

Er doen verschillende verhalen de ronde over de oorsprong van Brisas do Lis. Hoewel de oorsprong van het snoepje in het klooster wordt geloofd, wordt de popularisering van de lekkernij gekoppeld aan een vriendschap tussen twee vrouwen die in Angola woonden.

Het Café Colonial werd het bedrijf van Maria do Céu Lopes en Georgina Santos, waar ze Brisas do Lis verkochten die al snel werden nagemaakt door andere banketbakkers, die nooit toegang hebben gehad tot het geheime recept voor Brisas do Lis.

Credits: Wikipedia;


Sericaia

Het woord Sericaia heeft een Maleisische oorsprong, want het recept werd vanuit Azië naar de kloosters in Alentejo gebracht, met name in Elvas en Vila Viçosa. Het recept van de Alentejo werd aangepast en de Maleisische ingrediënten werden vervangen door eieren, melk, bloem en kaneel. De lekkernij moet op extreem hoge temperaturen worden gekookt om ervoor te zorgen dat de beroemde barsten in de bovenkant van de Siricaia ontstaan. Na het koken wordt het bedekt met kaneel en geserveerd met Elvas pruimen, wat in de smaak valt bij elk gehemelte.

Veel meer om te proeven

Het is moeilijk om een Portugese stad te vinden die geen lekkernij heeft op basis van eigeel, suiker en misschien kaneel. Overal in het land vind je zoetigheden die, ondanks dat ze dezelfde basis hebben, allemaal heel verschillend van elkaar zijn.

Author

Deeply in love with music and with a guilty pleasure in criminal cases, Bruno G. Santos decided to study Journalism and Communication, hoping to combine both passions into writing. The journalist is also a passionate traveller who likes to write about other cultures and discover the various hidden gems from Portugal and the world. Press card: 8463. 

Bruno G. Santos