Daarom was het terug naar een oude favoriet, het Casa do Lago in Mondim de Basto. Voor ons is het een plek die synoniem staat voor geruststellende tevredenheid.

We kwamen ruim op tijd aan om op weg naar het restaurant door het mooie parkje in het centrum te wandelen. Het is een park waar je langzaam doorheen moet lopen, niet zozeer omdat er veel te bewonderen valt, maar omdat als je niet treuzelt, je aan de andere kant weer buiten bent voordat je er erg in hebt. We slenterden in het midden van het meer, meer precies rond de houten gazebo's die bereikbaar zijn via een houten loopbrug, en genoten van de verkoelende mist die vanaf de fontein naar binnen dreef.


Imposant uitzicht

We zitten meestal aan een van de drie tafels iets boven de grote eetzaal, omdat dit de enige tafels voor stellen zijn. Vanaf hier hebben we een indrukwekkend uitzicht op de rest van de zaak, die altijd interessant verlicht lijkt door de weerspiegelde wateroppervlakken buiten - de kleine vijver bij de ingang en het gemeentelijke buitenzwembad ernaast. Het is heel subtiel en doet me denken aan het licht en de kleuren van bepaalde Franse impressionisten. Très reposant, m'sieur. De plek is eigendom van en wordt gerund door een lokale familie. Mama is de baas en de rest van de familie doet haar bevelen, zoals het hoort. We hebben altijd het gevoel dat we terugkomen als gewaardeerde klanten, maar of ze zich ons herinneren is een betwistbaar punt. We zijn te verlegen om het te vragen en ze zouden ongetwijfeld te beleefd zijn om ons de waarheid te vertellen. Dus we werden begroet als oude vrienden en naar onze gebruikelijke tafel gebracht en de mythe werd in stand gehouden. We kregen overbodige menu's omdat we al hadden besloten: bochecha de porco (varkenswangen) voor mevrouw en javali (everzwijn) met kastanjes voor mij. Het is daar het land van de everzwijnen, met de bergen van Alvão die het stadje binnensluipen. Hoe dan ook, het maakt eigenlijk niet uit wie van ons wat bestelt, want er wordt heel wat voedsel van het ene bord naar het andere verplaatst, maar ik herinnerde me dat ik de laatste keer dat we er waren bochecha had besteld . .

Auteur: Fitch O´Connell;

Ik vergeet altijd hoe groot de porties zijn. Mijn vrouw herinnert me er altijd aan, maar ik ben te dom om naar haar advies te luisteren en bestel toch maar een voorgerecht. Zo vullend kunnen gebakken champignons toch niet zijn? In de herfst komen ze waarschijnlijk uit de omringende heuvels, maar deze keer, omdat het zomer is, waren het shiitake, die ik altijd veel steviger vind dan ik verwacht. Het 'lichte voorgerecht' idee, hoe slim het ook was, leek al een verloren zaak. Terwijl we ons een weg kauwden door een gedeeld bordje Substantial Mushrooms, kregen we elk een ovenschotel met grote hoeveelheden van het door ons gekozen vlees. Elke schotel bevatte genoeg voedsel voor een klein gezin, maar er staat in de heilige geschriften dat gij niet zult beknibbelen bij het eten (Epicurus IV.5) dus het volgende half uur deden we onze plechtige plicht en knabbelden en knabbelden en spraken alleen in verrukkelijk gefluister.


Essentieel

Ondertussen was de zaak helemaal volgelopen en grote familiegroepen zorgden voor het soort achtergrondgeluiden dat ik nu essentieel vind voor een goed zondagse diner. Kinderen zongen, schreeuwden en kibbelden - en niet alleen kinderen, want sommige volwassenen deden precies hetzelfde. Dit versterkte mijn overtuiging dat heel veel mensen eigenlijk nooit volwassen worden en hun hele leven kind blijven, emotioneel tenminste. Vooral mannen. Naarmate de maaltijd vorderde, bevrijdden de kleinere kinderen zich uit hun gevangenschap en andere vormen van terughoudendheid en een constante stroom van kleine gedaantes schalde en schokte langs onze tafel, kwebbelend van genot. Ik had het niet anders gewild.

Auteur: Fitch O´Connell;

We weigerden koffie, omdat we het vaak liever ergens anders drinken, dan waar we ook eten. De temperatuur was nu ver in de 30, dus een wandeling na het eten zou dom zijn geweest. De weg terug van Mondim naar huis is een genot op zich, een van onze favorieten, en het werd deze keer nog specialer toen een zeearend bijna op de motorkap van de auto landde, net nadat we de rivier de Tâmega waren overgestoken, waarbij elke vleugelveer verbazingwekkend duidelijk te onderscheiden was toen hij van de voorruit wegvloog en een verrassende afdruk op de oogzenuw maakte. We stopten voor koffie in Carvalho, gelegen op de zijkant van de Viso berg, bij Bons Costumes, een echte kroeg die ook, nogal verrassend, uitstekende lunches verzorgt voor gelukkige eters die erin geslaagd zijn om een van hun drie gammele tafels te reserveren. De koffie was van topklasse en de vrouw merkte op dat het jaren geleden was dat we maar 60 cent voor een kopje betaalden. We noteerden hun telefoonnummer zodat we onze namen opnieuw konden opgeven voor een van de drie felbegeerde tafels. Boa sorte para os bons costumes.

Author

Fitch is a retired teacher trainer and academic writer who has lived in northern Portugal for over 30 years. Author of 'Rice & Chips', irreverent glimpses into Portugal, and other books.

Fitch O'Connell